රාජිතගෙන් ටෝච් එළියක් ?

Terrorist ;
A person who uses unlawful violence and intimidation, especially against civilians, in the pursuit of political aims

ටික දිනකට පෙර පැවති මාධ්‍ය හමුවකදී මාධ්‍යවේදියකු විසින් අසන ලද පැනයක් හමුවේ  ඇමති රාජිත  ටෝච් එළියක් යම් දිශාවකට එල්ල කළේය. ඒ ටෝච් එළියෙන් නිරාවරණය වූයේ ලංකාවෙ ත්‍රස්ථවාදය සම්බන්ධයෙන්  ඇසිය යුතු කේන්ද්‍රීය ප්‍රශ්නයකි. නයියාද මේ පැනයම මීට පෙර අවස්ථා දෙකකදී ජාතික ප්‍රශ්නය පිළිබඳ මිතුරන් අතර වූ සන්වාද වලදී අසා ඇත.  ප්‍රශ්නය වූයේ, LTTE සැමරුම් තනමට ලක් කළ යුතු නම් ජවිපෙ විසින් පවත්වන අප්‍රේල් සහ ඉල් මහ විරු සමරු වලට අප ඉඩ දිය යුත්තේ ඇයි? , එදවස  ජවිපෙ ක්‍රියාකලාපයන් ත්‍රස්ථවාදී ක්‍රියාවන් නොවන්නේ කෙසේද?

ඉහත දී ඇති නිර්වචනය අනුව දේශපාලන අරමුණු තකා සිවිල් වැසියන් තලා පෙලා ඔවුන් මත භීෂණය පතුරුවන ඕනෑම අයෙක් ත්‍රස්ථවාදියෙකු වේ.  මට අනුව නම් තමන්ගේ ප්‍රශ්නයක් විසඳා ගැනීම සඳහා ඊට කිසිසේත් අදාළ නැති පාර්ශවයක් සිතා මතා පෙලීමට ලක් කරන්නේ නම් ඒ ක්‍රියාව ත්‍රස්ථ ක්‍රියාවකි.  අපේ කේන්ද්‍රීය ප්‍රශ්නය වෙතට හැරුණොත්, LTTE යනු අපට කිසිඳු ලෙසකින් සිතට ඉස්පාසුවක් නොදෙනා ත්‍රස්ථ සංවිධානයක් වෙද්දී ජවිපෙ එදවස ක්‍රියාකලාපයන් ත්‍රස්ථවාදී නොවන්නේ කෙසේද?.

LTTEය තම අවශ්‍යතා ඉටුකරගැනීමේ මාධ්‍ය ලෙස සාමාන්‍ය වැසියන් මරා දමද්දී , ජවිපෙද තම දේශපාලන අරමුණ සාක්ෂාත් කරගනුවස් සාමාන්‍ය  මිනිසුන්  මරා දමන ලදී. ජවිපෙ සමග සසඳන විට LTTEය විසින් ගොඩ ගැසූ මිනී කන්ද අති විශාල එකකි. LTTEය හා සසඳන කළ ජවිපෙ ඉතා ඉක්මනින් රජයේ මර්ධනය හමුවේ පරාජයට පත්වීම ඊට ප්‍රධානතම හේතුව විය හැක. නමුත් ක්‍රියාවලියක් වශයෙන් ගත් කළ මේ සංවිධාන දෙකම තම දේශපාලන අරමුණු ඉටු කරගනුවස් සිවිල් වැසියන් වෙත මරණය හා භීෂණය කැඳවූ ත්‍රස්ථ ව්‍යාපෘතීන්ය.

තතු එසේ වෙද්දී අපිට ජවිපෙ ඉකමනින් හා පහසුවෙන් දිරවාගත හැකි එකක් වූයේ කෙසේද?.....ඊට ප්‍රධාන හේතුවක් වන්නේ ජවිපෙ යනු දකුණ වීමය. 71 සහ 88 කැරලි දෙක තුල ජවිපෙ ක්‍රියාකාරීත්වය යනු දකුණේ ජීවත් වූ සිංහල බෞද්ධ ජනයාය. එහිදී ජවිපෙ ත්‍රස්ථයා ලෙස අපට මුණගැසුනේ අපේම යහලුවන්, අසල්වැසියන්, සහෝදරයන්ය. ඔවුන් රාජ්‍ය අවිබලය හමුවේ මර්ධනයට ලක්වද්දී ඒ ඒ පවුල් වල අම්මලා, තාත්තලා හෙලූ කඳුලු අපිට නොපෙනුනු, නොදැනුනු එකක් නොවේ. එම කැරලි සමයන් තුල අතුරුදන් වූ මරා දැමූ සියලු තරුණයන් වෙනුවෙන් දකුණේ බොහෝ දෙනා වැලපුනහ. මන්ද ඔවුන් අපේම උන් වූ බැවිණි. එදවස ගුරුවරුන් වූ මගේ දෙමාපියන්ගේ බොහෝ ගෝලයන්ට සිදුවූයේ එම භීෂණ සමය තුල ත්‍රස්ථයන් ලෙස හෝ සැකකරුවන් ලෙස අකාලේ මරු වැලඳ ගැනීමටයි. තමන්ගෙන් සිප් සතර හැදෑරූ කොල්ලන් කෙල්ලන් අවුරුදු 20 වෙන්ටත් මත්තෙන් මරු වැලඳ ගද්දී අපේ අම්මලාගේ නෙතින් ගැලූ කඳුලු වලට උන් ත්‍රස්ථවාදීන්ද නැද්ද යන්න අදාළ නොවුණි.

අනෙක් කරුණ ජවිපෙ කිසි විටෙක සිංහල හෝ බෞද්ධ අනන්‍යතාව පෙරටු කරගත් ආයතන එල්ල කොට ප්‍රහාර එල්ල නොකිරීමය. ජවිපෙ සිංහල ජාතිවාදී මානසිකත්වය පෝෂණය කළ ව්‍යාපාරයක් වූ බැවින් එය එවැනි පහරදීම් වලට පෙළඹුණේ නැත. නූතන රාජ්‍ය සංස්ථාපිතයේ අති ප්‍රබලම සංඛේතීය දෙයක් වන "ජාතිය"ට, එරෙහිව මතුවන අභියෝගයක් ජවිපෙ ත්‍රස්ථවාදය කරණකොටගෙන දකුණට මුණගැසුනේ නැත. ඒ නිසා කුමන වැරදි තිබුණත් ජවිපෙ යනු දකුණට අපි අපිමය.

නමුත් LTTE ත්‍රස්ථයා යනු ජවිපෙ ත්‍රස්ථයා මෙන් අපේ අසල්වැසියෙක්, යහලුවෙක් ,නෑදෑයෙක් ආදී කිසිම ලෙසකින් වත් දකුණේ අපිට සම්බන්ධයක් ඇති කරන චරිතයක් නොවේ.  සම්බන්ධතා අතින් මෙන්ම භූගෝලියවද, සංස්කෘතිකවද LTTE ත්‍රස්ථයා අපිට ඉතා දුරය. ඒ තබා උන් කතා කරන භාෂාව පවා අපිට නොතේරෙන එකකි. එමෙන්ම LTTE සටන් ව්‍යාපෘතිය තුල තුල පැහැදිලිවිම සිංහල ජාතියට  හා බෞද්ධ ආගමට විරුද්ධ ප්‍රහාරයන් රැසක් තිබිණි (ස්ථානීය ප්‍රහාර වශයෙන්). ඒ නිසා දකුණට LTTEය ජාතිය අනුවද සතුරෙකි. ඉතින් කිසි ලෙසකින්වත් දකුණට , උතුරු අරගලයේ දුක් වේදනාවන් හෝ අභිමානයන් සැමරීම් දරාගැනීමට හෝ අවබෝධ කරගැනීමට ලේසියෙන් හැකි වන්නේ නැත. ඒ අවබෝධයට  බාධා කරන බිහිසුණු අත්දැකීම් ගොන්නට අමතරව මානසිකව ඉදිවුනු බිඳ හෙලිය නොහැකි පවුරකින්ද දකුණු මනස සමන්විතය.

පෙරදී පැවසුවාක් මෙන් "ජාතිය" යනු නූතන රාජ්‍ය ක්‍රියාවලියේ අතිශය වැධගත් ලක්ෂ්‍යක් වන්නේය. අපේ ජාතිය යනු අපේ තේරීමක් නොවේ. එය අපට උපතින් ලැබෙන දෙයකි. ඒනයින් බලන කල එය ඉතා අතාර්කික එකකි. නමුත් පසුගිය සියවස් කිහිපය පුරා එය රඟ දක්වන භූමිකාව අතිශය ප්‍රභලය. මිනිසුන් ඒ මත ගන්නා තීන්දු තීරණ, තම ජාතියට දක්වන බැඳීම සම්පූර්ණයෙන්ම වාගේ හැඟීම් මත පදනම් වූ ඒවාය. එනිසා ඒ තුලින් මතුවන ගැටළු වලට තර්කානුකූල පිළිතුරු වලින් පලක් නොවේ. ගණිත ගැටලුවක් සාධනය කර පෙන්වනවාක් මෙන් ජාතික ගැටලුව අරභයා නැගෙන ප්‍රශ්න වලට තර්කානුකූල උත්තර සාධනය කළ නොහේ. ඒ නිසා එදා ප්‍රශ්නයට රාජිත දුන්නේ හැඟීම් තුලින්ම විසඳා නිම කළ එවැනි ප්‍රශ්නයක් උදාහරණයට ගැනීමයි. ඉහතින් දැකූවූයේ එම පිළිතුරේ විශ්ලේෂණයයි.

ලංකාවේ ජාතික ප්‍රශ්නය අතිශය සංකීර්ණ මෙන්ම දීර්ඝ ඉතිහාසයක් මත පදනම් වූවකි. අරුණාචලම් 1920දී ජාතික සංගමයෙන් වෙන්වීම තෙක් දශක ගණනක අතීතයක් දක්වා මේ ප්‍රශ්නය විශ්ලේෂණය කළ හැක්කේය. එතැන් පටන් සිංහල දෙමළ වාර්ගික පිරිස් එකිනෙකාට එදිරිව කල කී දෑ, මෝඩකම්, ජඩ කම්, පළි ගැනීම්, හදාරන්නේ නම් අද මේ පවතින දේශපාලන ආතතිය පුදුම වීමට හේතුවක් නොවනු ඇත. නමුත් ජාතික ප්‍රශ්නය ගැන එවැනි විශ්ලේෂණත්මක කියවීමක් රටේ අති බහුතරයකට අවශ්‍ය නැති බව පැහැදිළිය. මේ වෙද්දී මෙරට ජනගහනයෙන් 45%ක් පමණ අයත් වන්නේ 1983න් පසු ඉපදුණු පරම්පරාවන්ටය.ජාතික ගැටලුව ලෙස මේ පරම්පරාවන් දකින්නේ ලංකා සිතියම පාට දෙකකින් පාට කර තිබීමය. එහි රතු පාටින් පාටවූ උතුරු කොටස අල්ලා ගැනීමට කොටි නම් ත්‍රස්ථ සංවිධානය කළ වෑයම 2009 දී මෙරට රජය විසින් මිලිටරීමය ලෙස පරාජයට පත් කළේය. එවිට සිතියම සම්පූර්ණයෙන් කහපාටට හැරී එක රටක් බවට පත්වූයේය. ඉතින් ගැටලුව විසඳලාය. තිස් අවුරුදු යුද්ධයට යටින් දශක ගණනාවක් පුරා පවතින දේශපාලන ආතතිය පිළිබඳ දැනුමක් මේ පරම්පරාවලට වලට නැත්තේය. සිතියම් ප්‍රශ්නයක් ලෙස මේ පැටලුණු නූල් බෝලය දුටු ඔවුන්ට ඒ ගැඹුරු හැදෑරීම අහිමිය.  ඊට ඉහළ පරම්පරාවන්ද එය විශ්ලේෂණය කිරීම හිතා මතාම අමතක කරන්නේ තම තමන්ගේ ජාතියට ඇති අන්තගාමී බැඳීම නිසාය. ඒ නිසා මේ ප්‍රශ්නය කිසිදා කතා කර විසඳිය හැකි ප්‍රශ්නයක් නොවේ. මේ ජාතීන් දෙකම ජාතික ගැටලුව අරඹයා මේ වෙද්දී ක්‍රියාත්මක වෙන්නේ තර්කානුකූල පදනම් මත නොව හැඟීම් වලින් මෙහෙයවනු ලබන අසරණ ආත්මයන් ලෙසය.

1994 පටන් ලංකාවේ මැතිවරණ ජයග්‍රහණ තීරණය වුනේ කාරණා දෙකක් මතය. එකක් හොරු ඇල්ලීමය, අනෙක ජාතික ගැටලුවය. හොරු ඇල්ලීම සිදු නොවන්නාක් මෙන්ම ජාතික ගැටලුව විසඳීමද මේ කල්පය තුල සිදු නොවන්නක් බව පැහැදිලිය. ජාතික ගැටලුව තුල පැවති සන්නද්ධමය භීෂණය 2009 දී අවසන් කිරීමට සමත්වීම යනු අතිශය වැධගත් සන්ධිස්ථානයකි. නමුත් ඒ තුලින් විවර වුනු දේශපාලන කතිකාමය දොරටුව නිරපරාදේ නාස්ති වී යමින් තිබේ. එය හරි පාරට දමා ගෙන එකඟතා වලට එමින් මේ ප්‍රශ්නය විසඳීමට හැකියාවක් පෙනෙන තෙක් මානයක නැත්තේ සිංහල දෙමළ සමාජ දෙකම  අතිශය ජාතිවාදී ධ්‍රැව දෙකකට තල්ලු වී තිබීම නිසාය. ඒ නිසා මේ මොහොතේ අපිට අතිශය  අලුත් දේශපාලන නායකත්වයක් අවශ්‍ය කර තිබේ. එය හොරු ඇල්ලීමෙන් සහ ජාතික ගැටලුවේ මඩ ගොහොරුවෙන් එහාගිය උත්කෘෂ්ඨ ඉලක්කයක් අපිට පෙන්විය යුත්තකි.

සියලු ජාතීන්ට මේ පවතින ප්‍රශ්න අමතක කර දමා එක් පෙරමුණකට ගොනුවිය හැකි ඉලක්කයක් කරා එම වැඩපිළිවෙල සකස් විය යුතුය. උදාහරණයක් ලෙස 60,70 ගණන් වල නම් අපිට එවැනි ඉලක්කයක් ලෙස කොමියුනිස්ට් සමාජයක් නම් කළ හැකි විය. නමුත් වම දකුණු බෙදුම් රේඛා ලෝක පරිමානයෙන්ම  කවලම්වී, විකාර වී ගිය අද වැනි කාලයක එම ඉලක්කය විහිලුවක් පමණක් වනු ඇත. නමුත් අපිට අලුත් ආර්ථික හා සමාජ ඉලක්කයක් පෙන්විය යුතු නායකත්වයක් ඉතා ඉක්මනින් අවැසි වෙමින් තිබේ. එය මේ පවතින අඳුරු , කෙළවරක් නැති ජාතික ගැටලුවෙන් ඔබ්බ්ට ලෝකයක් පෙන්විය යුතු බුද්ධිමය ව්‍යාපාරයක් විය යුතුය. සියලු ජාතීන්ට තම අතාර්කික ජාති බැමි වලින් මිදී එක්ව ගමන් කල හැකි දිශාවක් කරා යොමු වන  එය බිහි නොවන්නේ නම් තව තවත් බිලි පූජාවන් මේ බිම මත ඇති කරන  බීජ ඵල දැරීම ඇරඹෙනු ඇත. මන්ද එම බීජ මේ වන විටත් වපුරා අවසන් බැවිණි.