Sunday, August 26, 2018

අන්තරය තරාදියට දැමීම




"අන්තරය" සහ "ශිෂ්‍ය අරගල" යනු මේ දවස් වල ඇති ජනප්‍රියම මාතෘකා වලින් එකකි.. ඉතින් වැස්සකට වගේ අපිත් කැම්පස් ගොඩවී ඇති නිසා මේ ගැන යමක් නොකියා ඉන්නට අමාරුය. හතරවටේ ඒ ගැන ලියවෙන, කියවෙන දෑ ඇසූ විය කට කසන්නට ගනී. ඉතින් ඒ කැසිල්ලට පිළියමක් ලෙස මේ කතන්දරය ලියවෙන්නේය.

සබරගමු සරසවියේ ව්‍යවහාරික විද්‍යා පීඨය බිහි වන්නේ 1993 දීය. එය ආරම්භයේදී බුත්තල අනුබද්ධ විශ්ව විද්යාලය විය. අධ්‍යාපන , නවාතැන් සහ ජල අර්බුධ වලින් පිරි එම කටුක ජීවිතයට තිත තැබිය යුතු බවට ශිෂ්‍යන් මෙන්ම ආචාර්‍ය වරුන්ද විශ්වාස කළහ. පීඨය සබරගමු සරසවි මවු පරිශ්‍රය තුල ස්ථාපනය කරන ලෙසට වූ ඉල්ලීම ඒ අනුව බිහි වන්නකි. කිසිදා යහපත් ප්‍රතිචාරයක් නොලැබුණු ඒ ඉල්ලීමට ජීවය දෙන මහ සටන ඇරඹුනේ 2007 ඔක්තෝම්බර්  20 වැනිදාය.  සියලුම සිසුන් තම බඩු බාහිරාදිය රැගෙන බස් රථ වල නැගී බුත්තල පරිශ්‍රය හැරදා බෙලිහුල් ඔය බලා පිටත් වූහ. ඒ සාක්ච්ඡා හෝ ඉල්ලීම් වලින් තමන්ට කිසිදා යහපතක් නොවූ තැනය. හල්දුම්මුලේදී ඔවුන්ට පොලිස් මාර්ග බාධක වැටිනි. පොලීසිය සිසුන් පැමිණි සියලු බස් රථ ආපසු හරවා යැවූහ. ඔවුන්ට හරවා යැවිය හැකිවූයේ බස් රථ පමණි. සිසුන් තම බඩු භාණ්ඩ අතින් කරින් ගෙන නැවත ගමන ඇරඹුවෝය. එසේ පැමිණි ගමන අවසන් වූයේ සබරගමු සරසවි පරිශ්‍රයෙනි. අනෙක් පීඨ වල සිසුන්ගේ සහය ඇතුව සබරගමු මවු පරිශ්‍රයේ සිට කෙරුණු උද්ඝෝෂණ, පා ගමන්, විරෝධය පෑම් අවසන් කරන්නට සිදුවූයේ එදවස පාලානාධීකාරිය විශ්ව විද්‍යාලයට සපයන ජලය අවහිර කරමින්, දින කිහිපයක් යද්දී විශ්ව විද්‍යාලය වසා දැමීම නිසාය. බෙලිහුල් ඔය, බලංගොඩ ආශ්‍රිතව කෙරුණු සටන් එලෙස නිහඬ කරනු ලැබීය. 

නමුත් නොවැම්බර් 10 වෙනිදා සටන නැවත ඇරඹුනේ කොළඹ UGC ය ඉදිරිපිටදීය. UGCයට පාගමනින් පැමිනි සිසුන් එය ඉදිරිපිට වාඩිලා ගනිමින් සත්‍යග්‍රහයක් ඇරඹූහ. එය දින 28ක් පුරා පාරේ නිදාගනිමින්, පාරේම උයාගෙන කමින් ගත කල දින 28කි. 29වන දිනයේදී පොලීසිය විසින් පහරදී සත්‍යග්‍රහය විසුරුවාහරිනු ලැබීය. ශිෂ්‍ය නායකයින් තිදෙනෙක් අතඩංගුවට ගනු ලැබීය. දෙසැම්බර් දහවැනිදා අන්තර් විශ්ව විද්‍යාලයීය ශිෂ්‍ය බල මණ්ඩලයේ සහයත් සමග අති විශාල උද්ඝෝෂණ ව්‍යාපාරයක් පැවති අතර එය මර්ධනය කර්ණු ලැබුවේ දරුණු පොලිස් ප්‍රහාරයක් එල්ල කරමිනි. එහිදී සිසුන් 10 දෙනෙකු අත් අඩංගුවට ගැනිනි. දෙපාර්ශවයෙන්ම එල්ල වූ පහරදීම් නිසා රජයේ වාහන වලට අලාබ හානි සිදු වූ අතර සිසුන් වැඩි ප්‍රමාණයක් තුවාල ලැබූහ. ඇතිවන අසහනකාරී තත්වයට විසඳුමක් ලෙස  දෙසැම්බර් 12වෙනිදා රජයේ පාර්ශවයෙන් සාකච්ඡා ලබා දුන් අතර එහි අවසන් තීන්දුව වුනේ  2008 මාර්තු 15 වෙනිදා වන විට විද්‍යා පීඨය සබරගමු පරිශ්‍රය තුල ස්ථාපිත කිරීමට අවසර ලබාදීමය. ඒ නිකම්ම නොව අලුතෙන් පීඨ සංකීර්ණයක් ලබාදීමේ පොරොන්දුවත් සමගය. එමෙන්ම අලුත් උපාධි අධ්‍යයනාංශ දෙකක්ද ඊට එක්විය. අද දක්වාත් Applied එකේ සැමරෙන "යදම් මතින් නැවුම් බිමට" ඉතිහාස කතාව කෙටියෙන් එසේය.

මේ කතන්දරය කියන්නේ නිකම්ම නොවේ. වසර 2010 දී සබරගමුවට යන මට ඉගෙන ගන්නට සිදුවූයේ කුකුල් කූඩු වැනි දේශන ශාලා තුලය. වසර 4ක සිසුන් 400දෙනෙකුට පමණ එහි තිබුණේ දේශන ශාලා 4ක් පමණය. එයිනුත් එකක් වෙනත් පීටයකට අයත් එකකි. ඊට වඩා විශාල හොඳ පන්ති කාමර අපේ ඉස්කොලේ තිබුණේය. අපි මාරුවෙන් මාරුවට දේශන ශාලා සොයා යමින් විශ්ව විද්‍යාලයේ එහා කොනටත් මෙහා කොනටත් ඇවිද්දෙමු. 2008 මුලදී පොරොන්දු වූ පීඨ සංකීර්ණයේ මුල් ගල ඉහළට එසවුණේ ඉතා සෙමිනි. ඒ සඳහාත් නොනවතින අරගල රැල්ලක් විශ්ව විද්‍යාලය තුල ඇතිවිය. දිනෙන් දින ඉදි කිරීම පමාවුනු එය යථාවක් කරගැනීම සඳහා තවත් වසර දෙකකට වඩා ගත විය.  අවුරුදු ගණනාවක් පැවති මේ අරගල රැල්ලේ සිටි බොහෝ දෙනාට අලුත් පීඨයේ පොළවට පය තැබීමේ වාසනාවක් උදා වුනේ නැත. ඔවුන්ගේ ඉගෙනුම් කාලය පුරාම එය සිහිනයක් උදෙසා සටන් කිරීමෙන් පමණක් ගතවිය. සබරගමුවේ අද පවතින පීඨ සංකීර්ණ සියල්ල පාහේ දීර්ඝ කාලීන ඉල්ලීම් සහ සටන් වලින්, කොළඹ පොලව රත් කල පාගමන් වලින් උපත ලද ඒවාය. සමහරෙක්ට මෙය විහිලු කතාවක් ලෙස සලකා "ඕවා උඹලා කෑගැහුවත් නැතත් ලැබෙනවා " යැයි බැහැර කල හැක. ඒත් ඒවා විහිලු නොවූ බව, වසරේ එක් කාලයකට වතුර නැති කමින් වහන්නට සිදුවුනු සරසවියක ඉගෙනුම ලැබූ සහ සටනේ යෙදුණු බොහෝ දෙනා දනිති. ලංකාවේ වි.වි බොහෝ ප්‍රමාණයකට මේ කතාව වලංගුය.

දින කිහිපයකදීම මට 2008ට පෙර කාලයේ සිටි ආදි සිසුන් සරසවියට පැමිණි විට මුන ගැසී ඇත. ඔවුන් සියලු දෙනාගේම පාහේ මුවින් පිටවූ මුල්ම වචන ටික වූයේ යමුද "අපේ" facultyය බලන්න, කියන එකය. ඒ කිසිවක් ඔවුන් සරසවිය තුල පය ගසා සිටි සමයේ බිහිවූ පීඨ සංකීර්ණයන් නොවේ. නමුත් ඔවුන් පය ගසා සිටි හැම දවසක් පාසාම සිහින දුටුවේ ඒවා ගැනය. ඒ සිහිනය හැබහින් තම පයට දැනෙන විට, හැබහින් තම දෑස ඉදිරියේ තිබෙනු දුටු උන්ගේ නෙත් වලට ඉනූ සතුටු කඳුලු මට තවමත් මතකය. ඒ කඳුලු මේ දැන් මගේ ඇස්වලින් ගලන්නේය. ඒවා නොදුටු පරපුරක යහපත උදෙසා කළ සටන්වලින් උපත ලද කඳුලු වන්නේ  එසේය.

ඒවා එසේ වෙද්දී "අන්තරය", අපි බොහෝ දෙනෙකුට මේ කාලයේ හතුරා වෙමින් ඇත්තේය. මේ යන්තරය මේ අරගල වල භූමිකාවක් වන්නේ කෙසේද?. ඉහත කී කතාව අනුවම කියනවානම් මේ ප්‍රාදේශීය අරගල ජාතික මට්ටමට ගෙන යාමේ මහා කර්තව්‍ය කරමින්ය. එය යම් යම් විශ්ව විද්‍යාල වලට විශේෂිත වූ ගැටලු වල සිට රටේ සමස්ථ අධ්‍යාපන/උසස් අධ්‍යාපන ගැටලු දක්වා විහිදෙන්නකි. පිරිස් බලයෙන් අඩු හෝ කොළඹින් ඉතා දුර බැහැර ඇති විශ්ව විද්‍යාලයන්හී අරගලයන්හී ප්‍රබලතාව වැඩි කිරීම සහ ජනතාව අතරට ගැටලුව ගෙනයාම සඳහා අන්තරය මැදිහත්වේ. එමෙන්ම විශ්ව විද්‍යාල අතර සම්බන්ධය එකිනෙක යා කරමින් සිදුවන තවත් ක්‍රියාකාරකම් බොහොමයකින් එය සමන්විතය. ඔය අරගලයන්ට අමතරව අන්තරය කල යුතු බොහෝ දෑ ගැන මීට කලින් ලියා ඇති නිසා (1, 2) දැන් ඒවා ආයේ ලිවිය යුත් නැත.

පහු ගිය කාලයේ සිදුවූ 6% අරගලය, සයිටම් අරගලය යනු සමස්ථ අධ්‍යාපන ගැටලු මුල් කරගත් ජාතික මට්ටමේ අරගලයන්ය. ප්‍රශ්නය වන්නේ මෙවැනි අරගල හේතු කොටගෙන සාමාන්‍ය ජන ජීවිතයට සිදු වන බලපෑමයි. ඒ නිසා මේ පන්නයේ විරෝධතා වලට යම් ස්වයං විනයක් හා පාලනයක් අවශ්‍ය වන්නේය. නමුත් වැදගත් කරුණක් වන්නේ සාමාන්‍ය  ජනයාට හිරිහැරයක් නොවන ලෙස මෙවැනි අරගලයන් සිදු නොවීමයි. මේ පන්නයේ ඒවා සිදු කිරීමේ අරමුණ වන්නේ රජය අපහසුතාවට පත් කරමින් රජයේත් , රටේ ජනතාවගේත් අවධානය අදාළ ගැටලුව සඳහා යොමු කර ගැනීමයි. රටේ සාමාන්‍ය ජන ජීවිතය අඩාළ වීම යනු රජයක් අපකීර්තියට හා අපහසුතාවට ලක් වෙන සිදුවීමකි. එමෙන්ම එය රටේ ආර්ථිකයට අහිතකරය. ඒ නිසා රජයකට ඒ ඒ අරගලයන්ට හේතු වන ගැටලු විසඳීම සඳහා බල කෙරෙන්නේය. මෙය එක් අතකින් බැලුවහොත් යම් ත්‍රස්ථවාදී එළඹුමක් ලෙස වුවද නම් කළ හැක. එනිසා ජන දිවිය අඩාළ කරන අරගල එළඹුම් වලට සෑහෙන තරමේ විනයක් අවශ්‍ය වේ. එනම් ඒවා සිදුවිය යුත්තේ ගත හැකි අවසන් ක්‍රියා මාර්ගයක් ලෙස මිස සතියෙන් සතිය කළ යුතු දේව මෙහෙයක් පන්නයෙන් නොවේ.

පහුගිය කාලය පුරා සිදුවූ සයිටම් අරගලය තුළ එවැනි හික්මීමක් තිබුණාදෝයි සැක සහිතය. කෙටි කාලයක් තුල වැඩි උද්ඝෝෂණ ව්‍යාපාර ප්‍රමාණයක් සංවිධානය විය. එය ජයග්‍රහණයෙන් කෙලවර වූ පසු වෙනත් ඉල්ලීම් මුල් කොටගත් උද්ඝෝෂණ ව්‍යාපාරයන් පෙර තීව්‍රතාවෙන්ම සිදුවන්නේය. අවසානයේ රටේ පොදු ජනයා හැමතිස්සේම පාහේ බැටකන තත්වයට පත්වෙන්නේය. ඒ නිසා අන්තර්ය ප්‍රමුඛ සරසවි සිසුන් කියනා යම් සත්‍ය කරුණක් වේද, එය යට ගොස් තරහව, අපාහසය පමණක් පොදු ජන සිත් වල පැලපදියම් වෙන්නේය. මෙය අන්තරයත් , සමස්ථ සරසවි ශිෂ්‍ය ප්‍රජාවත් හොඳින් තේරුම් ගත යුතු වන්නේය. අනෙක් කරුණ අන්තරය යනු සහමුලින්ම අහිංසක ඉල්ලීම් උදෙසා සටන් කරන ව්‍යාපරයක් නොවේ. එයට අදාළ දේශපාලන පක්ෂ මූලයන් තිබෙන්නේය. ඉතින් සමහර අර්බුධ කාල වලදී මේ දේශපාලන මූලයන්හී යටි අරමුණු අන්තරය හරහා වි.වි වලට රිංගා ඒවායේ තත්වය අවුල් කිරීම යනු විය හැකි දේවල්ය. වි.වි සිසු ප්‍රජාව ඒවා ගැන සවිඥානික විය යුතුය. අන්තරය යනු හොඳ මිතුරෙකු මෙන්ම තත්වයන් අවුල් කල හැකි ලෝකයෙකු බවද සිත්හී තබාගැනීම වැදගත්ය.

මේ සියලු කරුණු මෙසේ තියෙද්දී පසු ගිය දවසක විජේදාස රාජප්ක්ෂ උන්නැහේ නවක වදය සම්බන්ධයෙන් අන්තරයට හොඳටම දෙහි කැපුවේ, තවත් වල්භූත චෝදනා කුට්ටියක්ද ගමගිනි. ඒ වල්භූත ඒ තරම් ගණන් ගතයුතු ඒවා නොවුනත් නවකවදය යනු අමතක කර අත පිහදා ගත හැකි මතෘකාවක් නොවේ. වාර්තාවලට අනුව පසුගිය වසර දෙක තුල 2000කට ආසන්න පිරිසක් නවක වදය නිසා වි.විද්‍යාල හැරගොස් ඇත. දෙදහක් නොව එක් අයෙකු වුවද නවකවදය නිසා වි.වි හැර යනවානම් එය සරළ කරුණක් නොවේ. ලහිරු වීරසේකර මේ සම්බන්ධයෙන් කියන්නේ අන්තරය නවක වදයට විරුද්ධ බවත්, රටම කුණු වී ඇති තත්වයක් තුල වි.විද්‍යාල තුල මෙවැනි පසුගාමී තත්වයන් ඇති වීම ගැන මහා කතිකාවක් අවශ්‍ය බවත්ය. ඔහුට අනුව අන්තරයට පමණක් එය නවැත්විය නොහැක. ඒ සඳහා සරසවි ඇඳුරන්ගේත් , විද්වතුන්ගේත් , සමාජයේත් සහය සපිරි කතිකාවක් අවශ්‍යය. ඒ කතාවේ ඇත්තක් ඇත. නමුත් පසුගිය වසර ගණනාවක් පුරා අන්තරේ කැඳවුම් කරුවන් ඔය නවක වද ප්‍රශ්නය ඝැන කියන්නේ ඔය ටිකය. විද්වත් සමාජයේ මැදිහත්වීමක් ඊට අවශ්‍ය විය යුතු උනත් ඔය නවක වද කෙරුවාව පාලනය කරනවා නම් එහි අති විශාලම බලපෑම කළ හැක්කේ අන්තරයට මිස වෙන කාටවත් නොවේ. ඒත් නවකවද මාතෘකාව ගැන කතා වෙද්දී අන්තරය හරි අබල දුබලය. නමුත් තමන්ගේ අනික් ප්‍රශ්න වලදී ආණ්ඩුවේ හැම බලයක් සමගම හැප්පෙන්නට තරම් අන්තරය ශක්තිමත්ය. නවකවදය සම්බන්ධයෙන් අන්තරය මේ දිව දෙකේ කතා වලින් වැලකී රිජුව මැදිහත් වීම අත්‍යවශ්‍ය වන කාලයක් උදා වෙමින් ඇත. රට පුරා ඇති සරසවි හා උසස් තාක්ෂ්ණ ආයතන තුළ විවිද තීව්‍රතාවයන්ගෙන් යුත් නවක වද ක්‍රියාවලීන් සිදු වන්නේය. ඉන් සමහරක් ඉතා සුන්දර සිනහමුසු ඒවා වෙද්දී අනික්වා සමාජයට ලීක් වුනොත් රෙද්දක් ඇඳන් පාරේ බහැලා යන්නට බැරි තරම් ජුගුප්සාජනකය, හිංසාකාරීය.  තමන්ගේ පාර්ශවයේ ඇති මේ ලොකුම කැත කමට එරෙහිව සැබෑ සංගායනාවක් අරඹන්නට හැකි නම්, ලහිරු..... වීරයා උඹය.


Wednesday, August 22, 2018

හිංසනය ?..එහෙම එකක් තියනවද ?





ඊයේ සවස පැරාගේ (අජිත් පැරකුම් ජයසිංහ ) අලුත් නවකතාව වුනු "K පොයින්ට්" අලලා කතාබහක් පැවැත්වුනා. එහිදී කෙරුණු දේශන වලින් අනතුරුව එළඹුණු මිනිත්තු කිහිපය තරමක් උණුසුම් ප්‍රශ්න කිහිපයකට අවකාශයක් විවර කලා. ඒ සියලු ප්‍රශ්න ගොනුවී තිබුනේ එක් කරුණක් වටා. ඒ තමයි හිංසනය. පැරාගේ නවකතාව වුනත් ලියවෙන්නේ එලියකන්ද වද කඳවුර ආශ්‍රිත සිදුවීම් වලින්. පොත කියවූ අයගෙන් පලවුනු අදහස් අනුව කේ පොයින්ට් පිටු අතරත් දුවන්නෙත් 89,90 කාලයේ දියත්වුනු නොමද හිංසනය.

අවසන් මිනිත්තු කිහිපයේ පළමු ප්‍රශ්නය යොමු වුනේ උපුල් කුමාරප්පෙරුම සහෝදරයාට. එහිදී මූලිකව ප්‍රශ්න කෙරුනේ ජවිපෙ දෙවනි කැරැල්ල සමයේ කැරලිකරුවන් අතින් ඝාතනයට හෝ හිංසනයන්ට ලක්වුනු අහිංසකයන් පිලිබඳව උපුල්ට කියන්න තියෙන්නේ කුමක්ද කියලා. මං හිතන්නේ මේ ප්‍රශ්නය එලෙස යොමු වුනේ උපුල් තමන්ගේ දේශනය තුල ප්‍රධාන වශයෙන් රාජ්‍යය විසින් පසුගිය දශක 3,4 තුල මුදා හරින ලද හිංසනයට එරෙහිව වදන් මෙහෙයවපු නිසා. මේ ප්‍රශ්නයේ තවත් කොටස් කිහිපයක් තිබ්බ නිසා උපුල්ට ඒකට හරි උත්තරයක් දෙන්න උනේ නෑ මං හිතන්නේ. ඒත් අන්තිමට උපුල්ගෙන් කියවුනු දෙයක් වුනේ , මේ "අහිංසක" කියන වචනයට නිත්‍ය අර්ත දැක්වීමක් නැති බව. එනම් අපි මේ මොහොතේ අහිංසකයින් ලෙස දකින අය එදවස කැරලිකරුවන් විසින් අහිංසකයන් ලෙස නොදකින්නට ඇති හැකියාව. ඒ අනුව කැරැලිකරුවන් විසින්   ඔවුන්ගේම මිණුම් දණ්ඩකට අනුව අහිංසකත්වය වර්ග කරන්නටත් ඒ අනුව ජීවත් වන්නන්, එලොව යන්නන් හා වද විඳින්නවුන් කවුද කියා තීරණය කිරීමේ අයිතිය ඔවුන් සතු කරගන්නවා. මේක හරිද වැරදිද කියන එකට වඩා උපුල් මතු කලේ එවැනි සමයක එය එසේ සිදුවන්නේය කියන එක. එය එවැනි වකවානු වල යම් ලාක්ෂණිකයක්. ඒ අනුව අහිංසකත්වයට නිරපේක්ෂ වටිනාකමක් නෑ.

ඊට පස්සෙ යොමු වුනු ප්‍රශ්න හරියටම මතක නැතත් ඒවාට ලැබුණු උත්තර එකිනෙකාට අභියෝග කරගත්තා. එහිදී වික්ටර් අයිවන් මහත්මයාගේ ආස්ථානය උනේ අපි හිංසනය මුලුමනින්ම තුරන් කල යුතු බව. ඔහු විටෙක ගාන්ධිව ආදර්ශයට ගනිමින් ,තවත් විටෙක ස්කැන්ඩිනේවියානු රටවල් ආදර්ශයට ගනිමින් හිංසාවෙන් ඈත්වීමේ අවශ්‍යතාව පෙන්වා දුන්නා. එමෙන්ම ඔහු කිව්ව කරුණක් උනේ තත්වය කෙතරම් නරක අතට හැරුනත් මනුෂ්‍යයෙකුගේ ජීවිතය නැති කිරීමට කිසිඳු විටෙක ක්‍රියා නොකල යුතු බව. කම්මුලට පාරක් ගැහුවොත් අතගාල හරි බෙහෙත් කරලා හරි ගොඩ දාගන්න පුලුවන් ඒත් මරලා දැම්මොත් නැවත ඒමක් නෑ. ඒ ආකාරයට ඔහු හිංසාවේ උපරිම අගය සලකුනු කරලා දුන්නා.

අයිවන්ගේ මේ කතාවට ප්‍රවේශයන් දෙකකින් ගීතිකාත්, විදර්ශනත් එදිරි උනා. විදර්ශන අවධාරණය කල කරුණ උනේ හිංසනය කියලා දෙයක් වෙනම ගලවලා අරන් බෑග් එකක දාල  පෙන්නන්න බැරි බව. එනම් හිංසනය සැම විටම ඒ ඒ මොහොතට අදාළ සන්දර්භයක් එක්ක බැඳිලා පවතින බව. ඒ නිසා සන්දර්බයෙන්, හිංසනයක් වෙනම උගුල්ලලා අරන් පරීක්ෂණ නලයකට දැමිය නොහැකියි. ඒ ඒ අවස්ථාව විසින් ක්‍රියාවට නැගිය යුතු යම් හැඟීම් සමූහයක් සැම විටම මතුවෙනවා. එය පසුකාලීනව හිංසනයක් ලෙස අර්ථදැක්වෙන්න පුලුවන්. ප්‍රංශ විප්ලවය, ඔක්තෝම්බර් විප්ලවය තුල විප්ලවවාදීන්ට ගන්නට බලකෙරුනු ක්‍රියා කලාපයන් හිංසනයක් ලෙස වෙනම අතට අරන් විග්‍රහ කරන්න බැරි බවක් තමයි විදර්ශනගෙන් කියවුනේ. ඒ අනුව අයිවන් මතු කරන උපරිම සීමාව හෙවත් මරණය පවා විදර්ශන ඒ ඒ සන්දර්බයන්ට අනුව ප්‍රතික්ෂේප කරන ගතියක් පෙනෙන්න තිබුණා.

ගීතිකා පිළිතුරු දුන්නේ අයිවන් සඳහන් කල ස්කැන්ඩිනේවියානු, යුරෝපියානු  හෝ ඇමරිකානු මහා ප්‍රජාතන්ත්‍රයන්හී මායාව ගැන. අතීතයේ ඔවුන්ගේ යටත්විජිත ක්‍රියාමාර්ග විසින් ඒ ඒ භූමි භාගයන් තුල සිටි ස්වදේශික ජනතාව සහමුලින් අතුගා දැමීම සිදු කළා. ඒ වගේම ලෝකය පුරා කරක් ගසමින් තමන්ට හැකි සෑම රටක්ම කොල්ලකමින් , ඒවායේ විසූ ජනයා මරණයට හෝ නොමද පීඩාවට ලක් කරමින් තම ආර්ථික සූරාකෑම දියත් කළා. අද ඔවුන් ලඟාවී ඇති මහා ධනවාදී සංවර්ධනයේ මූලයන් වුනේ අතිශය හිංසාකාරී අධිරාජ්‍යවාදය. තමන්ට අවශ්‍ය කරන සංවර්ධනය සහ බලය ලොව පුරා ගොඩනගා ගත්තාට පසු ඔවුන් පතුරවනවා අදහසක් හිංසනයෙන් තොර වීම සහ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය. මේ අදහස් නැතිනම් දෘෂ්ටිවාදයන් පතුරවන්නේම තම ලේවැකි බල පොදියට එරෙහි විය හැකි පාර්ශවයන් යටපත් කරන්න. නැතිනම් එවැනි ව්‍යාපාර බිහිවීමේ විභවයන් නැති කරන්න.

හිංසනය පිළිකුල් කරමින් එවැනි අදහස් ව්‍යාප්ත කරන රාජ්‍යයන් ආයුධ සන්නද්ධ හමුදා, පොලීසි සහ වෙනත් පෞද්ගලික ආරක්ෂක මාදිලි වලින් අනූනයි. ඒ නිසා විදර්ශන නැවත මතු කල කරුණක් වූයේ රාජ්‍යයට අවි දරන්න අනුමැතිය දුන්නේ කවුරුන්දැයි කියන එක. ජනතාව ඉල්ලා සිටියාද අවිබලයෙන් යුත් මිලිටරී බලයක් නඩත්තු කරන ලෙස? සැබවින්ම හිංසනයට විරුද්ධ රාජ්‍යයකට මෙතරම් මිලිටරි බලයක් අවශ්‍ය වෙන්නේ ඇයි.  එය ජනතාවගේ ආරක්ෂාව සඳහාද ?.....මේ ප්‍රකාශයට සභාවෙන් යම් විරෝධයක් එල්ල උනේ විදර්ශන මේ යෝජනා කරන්න යන්න්නේ අරාජකවාදයක්ද කියලා. සැබවින්ම  පෙර රජ දවස දක්වාම ගියත් එම අධිපතියා  අවි දැරූ සමූහයක් නඩත්තු කල බව පේන්න තියනවා. එය කාගෙන් කවුරු ආරක්ෂාකරන්නද කියලා අහන එක ආකර්ෂණීය ප්‍රශ්නයක්. නමුත් අවුරුදු දහස් ගනනක් තිස්සේ අධිපතීන් විසින් අවි දැරීම යනු පවතින තත්වයක්. ඒ නිසා එයතවදුරටත් ඇසිය යුතු ප්‍රශ්නයක් වෙන්නේ නෑ. එය රාජ්‍යයේ නාමයෙන් සුජාත වී , ස්ථාපිත වී අවසන්.

ඒ වගේම විදර්ශන කියා සිටි දෙයක් උනේ එදා මෙදා තුරා වාමාංශික , දක්ශිණාංශික දෙපාර්ශවයෙන්ම සිදු වුනු අයුතු හිංසනයන් එකට ගෙන හෙලා දැකිය යුතු බව. ඔහුගේ ප්‍රධාන අදහස වුනේ ධනවාදී සුසමාදර්ශ තුල හිඳිමින් වාමාංශික විමුක්ති අරගල මනින්නට යාමෙන් වාම කතිකාව හිංසාකාරී ම්ලේච්ඡ කුලකයකට දමමින් බිත්තියට හේත්තු නොකල යුතු බව. නමුත් ප්‍රශ්නේ තියෙන්නේ මොකක්ද මේ අපි හෙලා දැකිය යුතු හිංසනය කියන එක ?

වාමාංශික, දක්ෂිණාංශික අන්ත දෙකේම සිටි නායකයින් තම තමන් අත එක් රැස් වෙන බලය වැඩි වන තරමට ඒවා උමතුවෙන් භාවිත කරමින් තම විරුද්ධවාදීන් මෙලොවින් තුරන් කෙරූ ආකාරය ඉතිහාසය පුරාම ලියවී අවසන්. ඒ ඒ අයට අනුව ඒ ඒ ඝාතන විවිදාකාරයෙන් සාධාරණීකරනය උනා. ඒ කියන්නේ ආයෙත් උපුල් කිව්ව තැනටම, එනම් අහිංසකත්වයට නිරපෙක්ෂ වටිනාකමක් නැති වුනා. සැබවින්ම මේ ලෝකය තුල සාර්වත්‍රිකව හරි හෝ වැරදි කියා දෙයක් නොමැති බව ඒ ඒ යුගයන් අපිට සනාත කරනවා. ආගම් වලින් අපිට දේශනා කරන උතුම් කරුණු පවා ඒ ඒ යුගයන් වල ව්‍යාපෘතීන්ට අනුව එහා මෙහා කරන්න පුලුවන් වෙනවා. හිංසා, අහිංසා, වීරයා, දුෂ්ටයා ආදී වූ මේ සියලු වචන පවතින්නාවූ සන්දර්භයට අදාල දිය හැකි වටිනාකම් මිස ඒ වචන වලට අනන්‍ය වූ වටිනාකමක් නැති බව පැහැදිලි වෙන තැනට මේ අසහනකාරී  යුගයන් අපිව ගෙනියනවා.

මේ සටහන අවසන් කරන්න මට යොදා ගන්න හිතුනේ මේ දිනවල තිරගතවන ඝරසරප චිත්‍රපටයේ කියවෙන වචන ටිකක්,

කුමාරයෙක් උනත් මං යකෙක්, 
අනෙක් අතට යකෙක් උනත් මං කුමාරයෙක්. 

මේ දක්වා බිහිවූ පැසිස්ට්වාදී, ධනවාදී, සමාජවාදී, රාජාන්ඩුවාදී මෙකී නොකී සියලුම නායකයින්, එනම් කුමාරවරුන් තුල යකෙක් සිටි බව රහසක් නොවෙයි. ඒ යකා තමයි හිංසනය. මේ සියලුම කුමාරවරු තමන්ගේ පාලනය බලය ස්ථාවර කරගැනීම සඳහා නැතිනම් එය ලබා ගැනීම සඳහා එක් එක් පරිමාන වලින් හිංසනයන් මුදා හැර තිබෙනවා. ඒ කුමාරවරුන්ට එරෙහිව ආ කැරලිකාර ව්‍යාපෘති තුලත් නොමදව හිංසනය ගැබ්වී තිබුනා. ඒ ඒ හිංසනයන් සුජාතකරණයට ලක් කිරීමට නොයෙක් කතිකාවන් ඉතිහාසය පුරා නිර්මාණය වෙනවා. ඒ කතිකාවන් වල සාර්ථකත්වය රඳාපවතින්නේ එම ආයතන වලට ජනතාවගෙන් ලැබෙන සහනුමැතිය මත. ඒ සහනුමැතිය අති සාර්ථකව ලබාගත් කල, දවස ගානේ මහ පාරේ දැවෙන මිනිස් සිරුරු යනු කුණු ගොඩක දැවෙන කොල කෑලි තරමට සාමාන්‍ය වෙනවා.ඝාතනය කරන ලද මිනිසුන් යනු භාගයක් තිරිසනුන් ලෙස අර්ථ දැක්වෙනවා. කොහොම උනත් කැලේ ඉඳන් එලියට ආපු දඩයම් වානරයාගෙන් පරිණාමය වූ අප තුල හිංසනය කියන ලාක්ෂණිකය නිසඟව අන්තර්ගතයි. ඒ ලාක්ෂණිකයත් එක්ක හැප්පෙන එක මිනිස් ශිෂ්ඨාචාරය තියෙන තුරාවටම පවතීවි. අපේ ජීවන අංගයක් වුනු හිංසනය අපි හදාගන්න සංස්කෘතික රාමු ඇතුලට කොටු කරගන්න අපි දරන වෙහෙස සහ එහි සාර්ථකත්වය මිනිසුන්ගේ අනාගත පැවැත්ම තීරණය කරාවි.


Saturday, August 11, 2018

රස්තියාදුවක් ????





අපේ රටේ කාලෙන් කාලෙට මුහුණු පොත උණුසුම් කරන සංවාද හෝ ප්‍රවෘත්ති පැතිරෙනවා. ගොඩක් වෙලාවට මේවා එතරම් වැඩකට නැති අපහාස උපහාස වලින් හෝ බොරු ප්‍රචාර  වලින් සමන්විත ඕපදූප. ඒ අතර ප්‍රමුඛ වෙන්නේ දේශපාලකයන්ගේ වාචාල ප්‍රකාශ, කාන්තාවන්ට කරන අපහාස හෝ ජාතිවාදී , ආගම්වාදී සිදුවීම්. මේ ඕපයන් අතර පොතක් පතක් ගැන කතාවීමක් නම් කවදාවත් සිදුවෙන දෙයක් නෙවී. ඒත් මේ දවස් වල කවදාවත් නැති විදිහට මුහුණු පොතේ යම් උණුසුමක් ඇති කරලා තියෙන්නේ පොතක්. පොතක්ම කිව්වට මේ ආන්දෝලනේ ඇති කරන්නේ පොතේ නම. කවුරුත් මේ වෙද්දි දන්න පරිදි K.K.ශ්‍රීනාත් චතුරංග ගේ "බුදුන්ගේ රස්තියාදුව" තමයි ඒ පොත.. පොත ගැන කතා කරන්න විදිහක් නෑ තවම පොත හම්බුනේ නැති නිසා. ඇත්තටම මේ වෙද්දී වාදයට පැටලිලා ඉන්න බොහෝ දෙනා පොත කියවපු අය නෙවී. ඒ නිසා මේ සටහන පොත ගැන නෙවී පොතේ නම ගැන.

ආරංචි විදිහට මුල් සතිය ගෙවිලා යද්දිම  පොතේ පළමු මුද්‍රණය විකිණී අවසන්. ඇත්තටම ඒ අළෙවි වුනේ පොත නෙවී නම කියලා තමයි නයියාට හිතෙන්නේ. පොතේ ප්‍රචාරණ කටයුතු සඳහා ලොකුම මෙහෙයක් කලේ බුදුන්ගේ රස්තියාදුව කියන නමට එරෙහි වුනු විරුද්ධවාදීන්. පොත එළිදකවන දවසෙ ශ්‍රීනාත්ගේ ගේ පොත් තොගේම පොලීසියට පටවන් ගිහින්  ඇතිවුනු සිද්ධි දාමයේ ඉඳලා මේ පොත බුද්ධාගමට අපහාසයක් , ඒක තහනම් කරන්න , ගිණි තියන්න කියලා විරුද්ධව කියවුණු හැම වචනය්ක්ම, ලියවුණු හැම post එකක්ම පොතේ අළෙවිය සඳහා තදින්ම උපකාර වුනා. 

"බුදුන්"...ඒ කියනේ චතුරාර්ය සත්‍ය අවබෝධ කරගත් අවස්ථාවට එනම් "බුද්ධ" කියන අවස්ථාවට පැමිණි තැනැත්තා. "රස්තියාදුව"....නිසි අරමුණක් නොදැන එහේ මෙහේ යන ගමන. මේ දෙක එකට ගැටෙද්දි අපේ හිතේ ජනිත වෙන හැඟීම නැතිනම් රූපය පිළිබඳ අර්බුධය නිසා තමයි මේ නම ගැන මෙතරම් හාහෝවක් ඇතිවෙන්නේ. වචන වල ශබ්ධකෝෂ අර්ථයන් කොහොම උනත් මේ වචන එදිනෙදා භාවිතවේදී මවන්නේ වෙනම අර්ථයන් හ රූපයන්. බුදුන් කිව්වම අපේ හිතේ මැවෙන රූපේ ඉන්නේ බොහෝම නිවුනු පෙනුමක් තියෙන, රත් දෙතොල් ඇති, කරුණාවෙන් බර ඇස් ඇති , සිවුරක් දරාගත් ලස්සන රූපකායක්. ඒ වගේම දෙතිස් මහා පුරිස් ලකුණු ඇති, නව අරහාදී ගුණ ඇති චරිතයක්. නිකම් චරිතයක් නෙවී වැඳුම් පිඳුම් වල උපරිම තලය උසුලන චරිතයක්. රස්තියාදුකාරයා කියලා හිතේ මැවෙන්නේ ගංජා ගහන , කුඩු බොන , පාරේ යන කෙල්ලන්ට ඉන්න දෙන්නේ නැති අපිරිසිඳු චරිතයක්. ඉතින් මේ රූප දෙක හේත්තු කරන්න ගියාම ඇති වන විකාරරූපී ගතිය නිසා සමහර දෙනෙක්ට කේන්ති යනවා, ඇස් රතු වෙනවා. 

එක අතකින් ඒකට වරදක් කියන්න බෑ. ඔවුන් බුදුන් කියලා දකින්නේ දකින්නේ ඔවුන්ගේ අසීමිත වැඳුම් පිදුම් වලට ලක් වෙන, ඉහළින්ම ගරු කරන පුද්ගල චරිතය. මේ ජීවිත කාලයේදී නැති වුනත් සසර කවදා හෝ තමන්ට මුණ ගැසී තමන් සසර කතරින් එතෙර කරනු ඇතැයි, කියලා පොඩිකාලේ පටන් තමන්ගේ ඔලුවට පත්තියම් වුනු උත්තුංග චරිතය. එතුමන්ගේ පෙනුම යනු පන්සල් වල, පාඩම් පොත් වල දකින්න ලැබෙන අඹපු, ඇඳපු රූපය. ඒ චරිතය ගම් නියම් ගම් සිසාරා යෙදුනු ගමන උතුම්වූ නිරවාණය අවබෝධ කරගැනීමේ චාරිකාව. රස්තියාදුව කියන්නේ පොඩි කාලේ ඉඳන්ම අපේ දෙමව්පියන් අපිව වලක්වන ක්‍රියාව. රස්තියාදුවේ යාම යනු කුඩ්ඩෙක්, මැරයෙක්, රස්සාවක් නැතිව කාණු පල්ලේ වැටෙන , කාලකන්නියෙක් වී ජීවිතය අවසන් කරගැනීමේ ගමන. ඔය තමයි අප වටා ඇති මහා කතිකාවන් විසින් ගමන් දෙකක් චිත්‍රණය කර ඇති විදිහ. 

නමුත් මේ දෙවල් දිහා ස්ථාපිත මතයන්ගෙන් පොඩ්ඩක් එහාට ගිහිල්ලා බලද්දි වෙන වෙන දේවල් පේන්න ගන්නවා. සමාජයේ බහුතරයකට බුදුන් කියන්නේ වැඳුම් පිඳුම් කරමින් සුවඳ දුම් අල්ලමින් පූජාසනය මත තැබිය යුතු අස්පර්ශ වස්තුවක් වෙද්දි, යම් පිරිසක් බුදුන් වදාල දර්ශනයත් එක්ක ගනුදෙනු කරන්න ගන්නවා. අපරදිග බිහි වුනු බොහොමයක් දර්ශනවාද ජීවිතයේ අරමුණ, පැවැත්ම වගේ දේවල් කතා කරන්න බොහෝ කලකට කලින් අපේ පැවැත්ම ගැන මනස මූලික කරගත් දර්ශනයක් ගොඩ නගන්නේ ගෞතම බුදුන්. ඉතින් දර්ශනය ගැන උනන්දු වෙන අයට බුදුන් වදාල දර්ශනය කියන්නේ හොඳ මෙවලමක්. පර්යේෂණාත්මක මෙවලක්. ඔවුන් කරන්නේ බුදුන්ගේ රූපයට ඇලිලා වැඳුම් පිදුම් කරනු වෙනුවට බුදුන්ගේ දර්ශනය මහ පොළවේ හම්බෙන අනික් දේවල් එක්ක ඝට්ටනය කරන එක. මේ ආකරයෙන් ඝට්ටනය කරන එක විදිහක් තමයි සාහිත්‍යය. 

ස්ථාපිත මතයෙන් එලියට බහින්න උත්සහ කරන සාහිත්‍යයක් ඇතුලේ රස්තියාදුව කියන්නේ හරි අපූරු චාරිකාවක් වෙන්න පුලුවන්. ලෝකයේ ස්ථාපිත ලෞකික අරමුණු වලින් මිදිලා වෙනත් රහක්, අත්දැකීමක් හොයාගෙන යන හැම ගමනක්ම අර්ත දැක්වෙන්නේ රස්තියාදුවක් විදිහට තමයි. කොටින්ම දැන් කාලේ උනත් ළමයෙක්, තරුණයෙක් අධ්‍යාපන අමාත්‍යංශයෙන් දීල තියන සිලබස් එක ඉගෙන ගන්න එක,  සමාජය විසින් ඉහළයි කියලා සම්මත කරගත් රස්සාවක් හොයාගන්න එක පැත්තකින් දාලා  කලාව, ස්ව්භාදහම , ජීවිතය විඳින්න කියලා ගමනක් ඇරඹුවොත් ඒක හැඳින්වෙන්නෙත් රස්තියාදුවක් විදිහට. ස්ථාපිත ක්‍රමය ප්‍රතික්ෂේප කරන ඕනෑම ගමනක් රස්තියාදුවක් වීමට නියමිතයි. මොකද ඒ ගමන් වල අවසානය කුමක් වේදැයි කියන එක පවතින රාමු ඇතුලේ අවිනිශ්චිත හෝ අර්ථ නොදක්වන ලද ඒවා නිසා. ඒ ඔස්සේ බැලුවොත් රජ මාළිගෙන් එළියට බැහැලා , රජ කමට පයින් ගහලා ඒ වෙද්දි සොයාගෙන නොතිබුණු විමුක්තියක් හොයාගෙන තැන තැන ඇවිදපු සිද්ධාර්ථ ගැහුවේ රස්තියාදුවක්ම තමයි. ආලාරකාලාම ලා, උද්ධකරාමපුත්ත ලා ලඟ ගෙවුනු ජීවිතය තේරුමක් නැති බව දැනගෙන අන්තිමට තමන්ම සොයාගතයුතුයි කියන අධිටනින් එක එක තැන ගෙවපු ජීවිතය කියන්නේ පිටස්තර ලෝකයාගේ මිම්මට අනුව අනුව අනිවාර්ය රස්තියාදුවක් වෙන්න ඇති. පස්සේ නිවන අවබෝධකරන්, ඒක පොලවේ ස්ථාපිත කරාට පස්සේ, නැතිනම් ලෝකයාට තහවුරු කරාට පස්සේ තමයි ඒ ගමන රස්තියාදු අර්ථකතනයෙන් මිදෙන්නේ.  ඊට පස්සෙන් පහු ඒ ගමන හැඳින්වෙන්නේ අමා මහ නිවන සොයා යන උතුම්වූ ගමනක් හැටියට.

ඒක, මේ වචන දෙක දිහා බලන්න පුලුවන් තවත් විදිහක්. ඉතින් ඔය විදිහට වචන දෙකකට විවිධ අර්ථ කතන හැදෙන්න පුලුවන්. ශ්‍රීනාත් ඔය වචන දෙක ගලපන්න ඇත්තේ දෙවනි අර්තෙන් කියලා තමයි මට හිතෙන්නේ. ශ්‍රීනාත් මීට කලින් පැවැත්ම ගැන ලියලා තිබෙන බොහෝ ලියවිලි කියවපු අය දන්නවා ඔහු ජීවිතයේ යම් ගැඹුරක් අල්ලන්න උත්සහ ගන්නෙක් බව. ඒ නිසා මේක අපහාස කිරීමේ අර්ථයෙන් යෙදුනක් වෙන්නේ නැහැ. නමුත් ශ්‍රීනත් මේ නම දාද්දී පැහැදිලිවම දැන ඉන්නට ඇති මේක යම් පටලැවිල්ලකට මුල පුරන බව. ඒ පටලැවිල්ලම පොත හිට් කරන්න මග පාදන බව. ඒ නිසා යම් marketing ට්‍රික් එකක පාට මේකේ තැවරිලා තියනවා. කොහොම උනත් සාහිත්‍යය කියන්නේ ඇසුරු කල යුතු , පුරුදු කල යුතු අපූරු අවකාශයක්. ඒ අවකාශයේ සැරිසරද්දි අපිට ජීවිතේටම හිතන්න , අහන්න නොලැබුණු මානයන් මුණ ගැහෙනවා. සමහර ඒවා අපිව සනසනවා, සමහර ඒවා අපිව පුදුම කරවන්වා, තවත් සමහර ඒවා අපිව කේන්ති ගස්සනවා. වැදගත්ම දේ වෙන්නේ කලාව කියන්නේ අධිපති මතවාද හා ක්‍රමයන් ඇතුලටම වෙලා සෙල්ලම් කරන්න බැඳිලා ඉන්න ක්‍රියාවලියක් නෙවී. ඒ ක්‍රියාවලිය අපි බැඳිලා ඉන්න සීමාවන්, කොටුපවුරු අතික්‍රමණය කරමින් ගලායන  ක්‍රියාවලියක්.   සැබෑලෝකයට වඩා කලාවෙන් අපිට මවන ලෝකය සුන්දර  එකක් වෙන්නේ ඒ නිසා. ඉතින්  ඒ සුන්දරත්වය පිටකවර වල එල්ලිලා වාද කරලා ලබාගන්න බෑ. ඒ නිසා පිටු ඇතුලේ කරක් ගහලා මේ වාදය ඉදිරියට කරගෙන යමු.