රෙදි වැල

මීට කලින් ලියමනේදී සුප්පා කිව්ව ස්විච් එකකින් ක්‍රියාත්මක වෙන රෙදි වැල ගැන ලියද්දි පොඩි අතීත සිදුවීම් ටිකක් මතකෙට ආවා වැල ගැන. වැල කිව්වේ රෙදි වැල. රෙදි වැල වටා බිහිවෙන සන්නිවේදන යන්ත්‍රණය , එදා සංජා කියපු මානව සම්බන්ධතා කෑල්ලටත් හේත්තු කරන්න පුලුවන් වගේ දැනුනු නිසා මේ ටික කුරුටු ගාන්න හිතුනා.

ඉස්සර අපි පොඩි කාලේ අපේ වත්ත හතර මායිම තාප්පයකින් සලකුනු කරලා තිනුනේ නෑ. තිබ්බේ කුරුඳු පොලු වලින් හා කටු කම්බි වලින් මායිම වෙන් කරගත් භූමි ප්‍රමානයක්. වටේ පිටේ තිබ්බ හැම ඉඩමක්ම තව එකකින් වෙන්වුනේ ඒ වගේ කම්බි වැටවල් වලින්. ඉතින් කාට කාටත් අල්ලපු ඉඩමේ උදවියත් එක්ක බොහොම පහසුවෙන් සම්බන්ධකම් පවත්වන්නත් එකිනෙකාගේ භූමි ප්‍රමානයන් තුල සිදුවන දෑ බොහොම පහසුවෙන් දැක අසා ගන්නත් පුලුවන් වුනා. ගෙයින් එලියට බැහැලා වත්තේ පිටියේ ඇවිදිනකොට, මිදුල අතුගානකොට, සෙල්ලම් කරනකොට එහෙමත් නැතිනම් රෙද්දක් වැලට දාන්න යනකොටත් අහල පහල උදවිය තම තමන්ගේ වතු වල ඉඳලා ටිකක් උස් හඬින් එහා වත්තේ ඉඳන් මෙහා වත්ත දක්වා ඕප දූප, දුක සැප, ආ ගිය දේවල් ගැන කතා උනා . වෙන කාටවත් ඇහෙන්න ඕන නැති එකක්නම් වැට මායිමටම ඇවිත් කසු කුසුවේ යෙදුනා. ඒ අවිධිමත් අදහස්  හුවමාරුවීම් අතර මට මතක තියන සිත්ගන්නාසු සන්නිවේදන කලාපයක් තමයි රෙදි වැල එහෙම නැත්නම් රෙදි වැනීමේ ක්‍රියාවලිය එක්ක බැඳුනු ඉක්මන් සන්නිවේදන කලාපය.

අපි පොඩි කාලේ ඉඳලම ඉතින් අපේ ගෙදර සියලු ඇඳුම් කැඩුම් හේදුවේ අපේ අම්මා. අපි ටිකක් ලොකු වයසට ආවම  අනේ අපොයි  කියලා ජොක්කු ටික හෝදගත්තා මිසක් වෙන රෙද්දක් නම් හේදුවේ නෑ . අම්මා ඉතින් නැහීගෙන උදෙන්ම රෙදි ටික හෝදලා වැලට දානවා. ඊට පස්සේ දවල්ට රෙදි ටික අනික් පැත්ත ගහලා , අව්ව වැටෙන්නේ නැති තැන් වල තියන ඒවා අව්වට ගෙනත් දානවා, ඒ වෙද්දි වේලිලා තියන රෙදි තියනවා නම් ගෙට ගේනවා. හවස් වෙලා අන්තිම අව් රැල්ල නිවිලා යද්දි ඔක්කොම රෙදි ටික ගෙට ගන්නවා.  වටේ තියන හැම ගෙදරකම  ගෑනු උදවිය ඔය වැඩ ටික එකම වෙලාවක වගේ තමයි කරන්නේ. ඉතින් එහා ගෙදර වැලේ ඉඳන් මෙහා ගෙදර වැලට ක්ෂණික සන්නිවේදනයන් ගලා යනවා. "අද නම් අව්ව සැරයි නේද නැන්දේ?", "අද නම් රෙදි කන්දක් හේදුවා නංගී", "අද නම් රෙදි ටික වේලගන්නවත් අව් රැල්ලක් නැති හැටි" , "හවසට මහ වැස්සක් එන පාටයි, බලලා රෙදි ටික ගෙට ගන්න වෙයි අක්කේ",..... ඔය වගේ රෙදි වේලීමේ කරුමාන්තේ එක්ක සම්බන්ධ කෙටි කතා බස් හැමදාම වගේ වෙනවා.

උයන එකට අමතරව දවසේ තියන බරපතලම රාජකාරිය වෙන අපේ රෙදි කන්ද හේදුවට පස්සේ අම්මා අපට කියන දේ තමයි එයා උයන වෙලාවට හරි හවසට පොඩ්ඩක් නිදියන වෙලාවට හරි වැස්සොත් හෙම රෙදි ගෙට ගන්න කියන එක. අපරාදේ කියන්න බෑ ඉතින් අපිට පැවරුනු ඒ සුලු රාජකාරිය පවා අපි අපූරුවට ඉෂ්ඨ කලා. ගොඩක් වෙලාවට සිද්ද වෙන්නේ පොතක, film එකක, නැත්නම් මල් කැඩිල්ලක එල්ලිලා ඉන්න අපට වහින එක ගැන හාං කවිසියක් නැතුව යන එක. ඉතින් අම්මා කුස්සියේ ඉඳන් කෑ ගහනවා "වහිනවා රෙදි ගන්න කියලා...". අපේ කුසීත කමේ තරමට , දිග ඇදිලා ඇඟ මැලි කඩලා හෙම කාමරෙන් එලියට යන්තම් අඩිය තියනකොට  අම්මා ගෙයි එහා කෙලවරේ වත්තේ කෙලවර දක්වාම දුවලා රෙදි වලින් භාගයක් අරගෙනත් ඉවරයි. අපි ඉතින් බැනුම් අහගෙන ඉතුරු වෙලා තියන රෙදි කෑල්ලක් දෙකක් අරගෙන එනවා ලොකු වැඩක් කලා වගේ. ඉතින් ඒ වගේ වෙලාවට කවුරු කවුරුත් තමන්ගේ වැලවල් වල තියන රෙදි හනි හනික උස්සගෙන ගෙට දුවන් එනවා. හරියට අවුරුදු උත්සවේක ක්‍රීඩාවක් වගේ. ඔන්න ඔය වෙලාවල්වලට අල්ලපු ගෙදර වැලේ රෙදි උස්සන් දිවීම වෙනුවෙන් තරඟකරුවෙක් සහබාගී වෙලා නැත්නම්  මේ ගෙදර කෙනා කෑ ගහලා කියනවා "නැන්දේ  වහිනවෝ....රෙදි ගන්නනනනනනනනන....." කියලා. ඒ ගෙදරින් කෙනෙක් ආවේ නැත්නම් තමන්ගේ තමන්ගේ රෙදි ටික ගෙට ගත්තට පස්සේ ඉස්පාසුවක් තිබ්බොත් අල්ලපු ගෙදර රෙදි වැලට දුවලා ඒ ගෙදර රෙදි ටිකත් වැස්සෙන් බේරගන්න තරම් ඒ ඒ ගෑනු උදවිය උදව්වට ලැදි උනා. කොහොමත් ඒ දවස් වල ගේට්ටු හෙම තිබ්බෙත් නැති නිසා ඉක්මනට හැම වත්තකටම ඇතුල් වෙන්න පුලුවන් සුටුස් ගාලා. එහා ගෙදර රෙදි ටික වැස්සට තෙමිලා යද්දි මෙහා ගෙදර ගෑනු එහ ගෙදර රෙදි වෙනුවෙන් හීල්ලුවෙ, රෙදි හෝදන යුද්දේ තරම ඔවුනොවුන් හොඳටම දන්න නිසා.

තාප්ප ගේට්ටු නැති සරල දිවිය නිසාම අපි O\L කරන කාලේ ගෙව්වේ හරිම කලබලකාරී දිවියක්. අපේ ගෙදර උන්ට ගේ අතුගාන්න, මිදුල අතුගාන්න, රෙද්දක් හෝදන්න උදව්වක් තියා ඒවා කෙරෙන්නේ කොයි වෙලාවටද කියලවත් නොදැන හිටි අපි. සියඹලා ගහ ගෙදර අක්කා රෙදි වනන වෙලාව, පොඩි එකා සෙල්ලම් කරවන වෙලාව, රෙදි ගෙට ගන්න වෙලාව එහෙම හොඳට දැනන්  හිටියා. ඒ ගෙදර අක්කා ඒ දවස් වල අපේ ජනප්‍රියම සහ ආදරණීයම චරිතයක්. ඒ කාලේ දැන් කාලේ වාගේ නෙවෙයි කෙල්ලෝ කොටට අඳිනවා කියන එක සෑහෙන්න දුලබ දෙයක්. ඒකටත් එක්ක සියඹලා ගහ ගෙදර අක්ක ඇන්දේම කොටම කොට සාය කෑලි. අක්කා ඒකත් ඇඳන් පොඩි එකා එක්ක, රෙදි වැල එක්ක, සුලඟත් එක්ක අල්ලන ඔට්ටු ඉතින් පුන්චි අපිට බලන් ඉන්න හරිම ආසයි. නොදන්න කමටනේ ඉතින්...

ඒත් පස්සෙ පස්සෙ කාලයේ සහ ක්‍රමයේ දියුණුවත් එක්ක හැම ගෙදරකම වගේ උස් උස් තාප්ප ලොකු ලොකු ගේට්ටු ගැහෙන්න ගත්තා. දැන් ඉතින් එහා ගෙදර රෙදි වැල මෙහා ගෙදරට පෙන්නේ නෑ. කොට සාය කෑල්ල ගහගෙන රෙදි වැලත් එක්ක ඔට්ටු වෙන අක්කියා පේන්නෙත් නෑ. රෙදි වනනකොට වෙන කතා බස් වගේම වැස්සකදි එකිනෙකාගේ රෙදි බේරගන්න කරපු උදව් කිරීමත් වෙන්නේ නෑ. තාප්ප සහ ගේට්ටු ගැහිල්ලේ සංවර්ධන ප්‍රයාමයත් එක්කම රෙදි වැල හා බැඳුනු සන්නිවේදන කලාපයම හේදිලා ගියා.තාප්ප ගැහිල්ල නිසා කෙල්ලොන්ට හෙම දැන් දැන් තමන්ගේ තන පට , යට ඇඳුම් එහෙම හංගලා  වනන්න ඕනත් නෑ මයේ හිතේ. අපි නම් සුපුරුදු පරිදි ජොක්කු ටික විතරක් හෝදලා උන්ව ඔය කොහේට හරිදාලා පාඩුවේ දිවි ගෙවනවා. ජොක්කු ටික මද්දහනේ ගිනි ගහන අව්වට කරකූටං වෙලා, හවස් වෙද්දි හමන සිසිල් සුලඟට ලෙලෙදෙනවා හරියට කරන්ට් එක වැදිලා වයර් එකෙන් පහතට මැරිලා එල්ලෙන වවුල්ලු වගේ. ඒක හරිම සුන්දර දර්ශනයක්. ජොකා මට ආදරෙයි, මාත් ජොකාට ආදරෙයි. මගේ ජොකාට බුදු සරණයි.

සංජයි සුප්පයි එක්ක කසුනඹර...

මේ ඉරිදා නම් ගිය ඉරිදා වාගේ වෙන්නේ නැති බව සහතිකයි. ගිය ඉරිදා හැන්දෑව ගෙවුනේ යටාලතිස්ස සෑ රදුන්ට නුදුරුව කහ පාට මලින් බරවුනු ඇහැල ගස් පෙලක් යට කෙරුනු සාහිත්‍ය කයියක් එක්ක. ඒ කසුන් හේමන්තගේ අලුත් කවි පොත “කසුනඹර” දොරට වැඩුනු මොහොත. මේ ලියමන ලියන්න හිතුනෙ එදා සුප්පා සහ සංජා දක්වපු අදහස් කිහිපයක් හිත පහුරු ගාන මොහොතක. සුප්පා කිව්වේ මේ දිනවල සිරසෙ යන "ඒක දිග කතාවක්"  ටෙලිනාට්‍යයේ තරුණ අධ්‍යක්ෂ තුමා, සුපුන් රත්නායක. සංජා නොහොත් සංජක ප්‍රසාද් දොලේවත්ත ඔහු ඉරිදා apple පුවත්පතේ ප්‍රධාන කතෘ. සුප්පගෙ කතාවෙදි බර කරලා කියවුනු දෙයක් උනේ smart devices යුගයක ඉන්න ලාංකිකයන්ගේ ඌන smart thinking එක. සංජාගේ අදහස් මූලිකවම ගොනු උනේ තාක්ෂණය අතිශය දියුණුවට පත්වන කාලයක අපෙන් ගිලිහී යන මානුෂික සම්බන්ධතාවන් ගැන.

සුප්පා බොහොම ධනාත්මකව සන්තෝසෙන්  කිව්ව උදහරණ දෙකක් සංජගෙ අසන්තෝසයත් එක්ක ගැටෙනවා වගේ කියලා නිකමට හිතුණා. එහිදී සුප්පා කිව්වේ  නව නිර්මාණ වැඩමුලුවකට ගිය අවස්තාවක ඉතා කුඩා වයස් වල සිටි අපේ පාසල් දරුවන් දෙදෙනකු අතින් වුනු නිර්මාණ දෙකක් ගැන. ඉන් එකක් වුනේ ආබාධිතයන් සඳහා නිමවුනු වැඩිදියුණු කල කිහිලි කරුවක් ගැන. එමගින් වෙන කෙනෙක්ගේ සහයක් නැතුව එම පුද්ගලයාට ඉඳගන්න හිටගන්න අවස්තාවල තම කිහිලි කරුව හසුරුවාගන්න හැකි වෙනවා. අනික් නිර්මාණය උනේ ස්විචයක් මගින් එලියට ඇතුලට එහා මෙහා කරන්න පුලුවන් රෙදි වැලක්. මේ දෙකම සුප්පා කියපු smart thinking වල ප්‍රතිපල. නමුත් මේ දෙකම සංජාගේ දුකට හේතුවෙන මානුෂික ගනුදෙනුවල අඩුවීම ඇති කරවන සොයාගැනීම් වගේ එක අතකට. මොකද මේ නිපදවීම් වලින් අපිට තවදුරටත් අපේ වටේ ඉන්න මිනිස්සු ගැන සොයාබලා මානුෂිකවීමේ ඉඩහසර නැති කරනවා. රෙද්දක් ගන්නවත් එලියට බහින්න බැරි තරම් අපිව කම්මැලි කරවනවා. අපි අපේ ලෝකවල තව තවත් හිරකරවනවා. සංජා බලාපොරොත්තුවෙන human interaction  සුප්පාගේ smart thinking වලින් මිලින කරවනවා . නමුත් සුප්පා smart thinking කියලා අදහස් කලේ එක එක gadgets හදන එක විතරක් නෙවී. මම මේක එතනට සීමා කලේ වෙන දෙයක් මතුකරන්න.

මට හිතෙන්නේ අපේ ශිෂ්ටාචාරය පුරාවටම අපි කරන සොයා ගැනීම් සහ නිපදවීම් වලින් අපේ කාර්‍යයන් ලේසි පහසු කරනවා, ඉක්මන් කරනවා වගේම මිනිස්සු විදිහට ඒ ඒ කාලයන්හී තිබ්බ අපේ සාමූහිකත්වයන් අඩු කරනවා. ඉස්සර මුලු ගමේම  මිනිස්සු එක්කහු වෙලා එකිනෙකාගෙ කුඹුරු කෙරුවවාට උදව් කරගත් ප්‍රමාණය ට්‍රැක්ටර් ආදී යන්ත්‍ර හොයාගැනීමත් එක්ක අඩු වෙලා යනවා.ඊට බොහෝ කලියෙන් දඩයම් යුගේ ඉඳන් කෘෂි යුගයට ගමන් කිරීමේදීත් ඒක එහෙමයි. සකර්බර්ග් facebook එලිදක්වද්දි භෞතිකව දුරස්ව ලෝකය වටේම ඉන්න අපේ හිතවතුන් අපිට අතිශය කිට්ටු කරගන්න හැකි වීම අපිව පිස්සු වට්ටපු ප්‍රවෘතියක්  වුනා. නමුත් සංජා කියන විදිහටම මේ වෙද්දි අපිට අපේ ලඟම ඉන්න මිනිස්සු ටික මේ අන්තර්ජංජාලය නිසා දුරස් කරගන්න වෙලා. කොටින්ම අපේ අසල්වැසියා පවා අපිට හමුවෙන්නෙ messenger එකෙන්. අපි හිනා වෙන්නෙ තරහ වෙන්නෙ emojis වලින්. ඒ තරමට අපි අපේ කාමර වලට කොටුවෙලා. බඩුවක් ගන්නත් දැන් දැන් කඩේට යන්න ඕනි නෑ online ගෙදරටම ගෙන්න ගන්න පුලුවන්. ඉතින් ඒ අස්සෙ රෙදි වැලත් switch එකෙන් පාලනය වුනොත් අපිට අපේ ගෙදර මිනිස්සුවත් මුන නොගැහෙන්න පුලුවන්. මේක තමයි අපි සංස්කෘතික වෙන්න ගත් දවසේ ඉඳන් අපේ පරිණාමය. ඒ සංස්කෘතික පරිණාමයේ වැදගත්ම දේ තමයි miss වීම. ඒ කියන්නේ අපි ශිෂ්ටාචාරය පුරාම ඉන්නේ යමක් අහිමි කරගනිමින්. හැබැයි ඒ වගේම තවත් දෙයක් හිමිකරගනිමින්.

මිනිස් ශිෂ්ටාචාරය පුරාම අපි බොහෝ දෑ අලුතෙන් නිපදවලා ඒවා වලින් අපේ ජීවිතය පුරවගන්න හදනකොට, ඒවට ඉඩ හදල දෙන්න අපි සතුව ඒ වෙද්දි තිබූ දේවල් අපිටත් හොරෙන් අයින් වෙනවා. ( හරියට යන්ත්‍ර සූත්‍ර වල දියුණුවත එක්ක අපේ ඇඟ වෙහෙසවීම හොර වෙද්දි අපේ ශරීර සෞඛ්‍යය අපිට අහිමි උනා වගේ. ඉතින් අපි යනවා සල්ලි දීලා මහන්සි වෙන්න gym එකට). ටික කාලයක් යද්දි අපිට දැනෙන්න ගන්නවා අපිට යමක් miss වෙලා කියලා. ඉතින් නිරන්තරයෙන්ම අපි ඉන්නේ ඒ අහිමිවීම් ගැන සන්තාපයෙන්, එහෙමත් නැත්නම් ඒ ගැන පැමිණිලි කරමින්. එක අතකින් යම් අඬවැඩියාවක. අපේ සංජාත් කලේ ඒ වගේ අඬවැඩියාවක්. ඔහු මේ ගැන "මතක පදවලට" ඇවිල්ලත්  කිව්වා මට මතක විදිහට. ඒ අඬවැඩියාවෙ තැවරිලා තිබුනෙ විද්‍යුත් චුම්බක තරංග අතරෙ වියැකිලා යන අපේ මානුෂවාදී සම්බන්දයන් ගැන.

මං හිතන්නෙ ඒ අඬවැඩියාව හරි වැදගත්. ඒ පැමිණිල්ල තමයි අපිව මේ වේගවත් රැලි අතර නිරුවත්ව ගසාගෙන යාම වලක්වන්නෙ. අපි ඉන්නෙ අහිමිවීමක් තුල බව අපිට නොවැටහුනොත් අපිට නවතින්න වෙන්නෙ මහ ව්‍යසනයක් අභිමුව, අමු හෙලුවෙන්. ඒ වගේම ඒ පැමිණිල්ල  තමයි සෞන්දර්යාත්මක නිමැවුම් ලෙස අපේ ඉදිරියට එන්නේ. ඒ පැමිණිලි හෙවත් අඬවැඩියාවන් අපිට බල කරනවා මේ සැඩ පහරවල් වල ඔහේ ගසාගෙන නොයා කවියෙන්, කතාවෙන් , චිත්‍රයෙන් ඒ දුක, අසරණකම, ලොවට කියන්න කියලා. ඒ අතරම ඒ අඬවැඩියාවන් අපිට බල කරනවා ආගම් තුලින් ඊට විසඳුමක් හොයන්න  කියලා. නූතන මෙවලම් සහ සන්නාමයන් සමග අපේම ලෝකවල හිරවෙලා ලොවෙත් නැති වින්දනයක ඉන්න අතරෙ ඉඩ ලැබුනු වෙලාවට පන්සල් පල්ලි අස්සෙ, ඇස් චූටි කරන් අමාරුවෙන් කියවන බණ පොත් අස්සෙ අපි හොයන්නෙ ඒ අහිමි උනු දේ.

නූතනවාදී ප්‍රවනතාවන් එක්ක ප්‍රගාමීව ඉදිරියට යන ගමන් සිදුවන අපේ අහිමිවීම් එක්ක සිදුවන පොර බැදීම් තමයි ආගම, දේශපාලනය, කලාව, වෙලඳපොල හෝ යුද්ධ ලෙස අප වටා ගොනු වෙන්නෙ. ඒක ලොකු මිශ්‍රණයක්.ඒ මිශ්‍රණයේ ස්වභාවය නිවැරදිව දැකලා තේරුමක් ඇතිව ජබු ගහන එක තමයි මට හිතෙන විදිහට සම්මා දිට්ඨිය කිව්වෙ.

ඉතින් සුප්පා අපිට දේවල් හිමි කර දෙද්දි සංජා ඒ හිමිවීම් අස්සෙ වෙන අහිමි වීම් අපිට මතක් කරදුන් අපූරු කයිය ගිය ඉරිදා නිමාවුනේ යටාල සෑයෙ යෝධ හෙවනැල්ලෙන් පන්සල් භූමිය වැහිල යද්දි. තිස්ස වැව පිස ආපු සීත සුලඟ අපිට තව තවත් කයිය ගහපල්ලා කියලා රහසින් කෙඳිරුවා.ඉතින් ඒ තිස්ස සුලඟෙ රහස පිලි අරගෙන ඔරලෝසුවත් එක්ක හිතෙන් මහ යුද්ධයක පැටලුනු  ගිය ඉරිදා කියන්නේ පට්ට දවසක්. හිතෙන් ඈත් වෙලා යන අය අතින් අල්ලලා නවත්තන්න බෑ කියලයි සංජා කිව්වෙ. ඉතින් සොයුරනි අතින් අල්ලා නවත්තන්නට දෙයක් නැත. උඹලා අපේ හිතට නොගැලවෙන කොක්කක් ගසා හමාරය. ජයවේවා...!!

කිරිහොද්දාගේ ප්‍රේමය

කිරිහොද්දා මගේ යාලුවෙක් බවට පත් උනේ 8 වසරේදීය. එතැන් පටන් අද දක්වාම ඌ මගේ ලඟම මිතුරෙකි. කිරිහොද්දා උසය, සුදුය. හරියටම කියනවානම් ඌට ඒ දවස් වල තිබුනේ Mr.Bean ගේ පෙනුමමය. ඌ කරන වැඩත් Beanගේ වැඩ මෙන්ම පිලිවෙලක් නැති සිනහ උපදවන ඒවාය. කිරිහොද්දාගේ මේ විකාර වැඩ නිසා ඌට විනෝදපාල කියා නමක්ද පටබැඳුනි. මා කිරිහොද්දා ඇතුලු මගේ ගමේ පාසලේ යහලුවන්ගෙන් වෙන්වී ගාල්ලේ ප්‍රධානතම පාසලකට ඇතුලුවූයේ A/L පන්තියේදීය. නමුත් සුපුරුදු පරිදි tuition ඉගෙනුම් කෙරුවාව සඳහා මම අම්බලන්ගොඩට පැමිණුනෙමි. එවිට සුපුරුදු ගමේ ගැන්සියත් සමග එක්ව දවසේ ඉතුරු පැය කිහිපය ගෙවා දමන්නට මට හැකිවේ. පාසල නිමවී අම්බලන්ගොඩට tuition සඳහා පැමිණීම තරමක් අසීරු කටයුත්තකි. බොහෝ විට අපි පන්තියට ගොඩ වන්නේ ගුරුවරයා පන්තිය පටන්ගන්නකොටම වාගේය. ඒ වෙලාවට පන්තියට ගොඩවන අපට ඉඳගැනීමට ඉතුරුවී තිබෙන්නේ පේලි දෙකක් පමණි. ඒ පන්තියේ පළමු පේලිය හා අන්තිම පේළියයි. කාර්ඩ් එක මාර්ක් කලාට පසු සර්ගේ දෑසට හසු නොවීම සඳහා දෙකට තුනට නැවී අන්තිම පේලියට පස්ස ඔබා ගැනීම යනු සෑහෙන ගේමකි. වැරදිලාවත් පොර දුටුවොත් අපට ඉස්සරහම පේලියට promotion එකක් ලැබෙන බැවිනි. පන්තියේ ඉස්සරහම පේලියේ ඉඳගත්තා යනු බඩේ බිත්තර තැම්බෙන කේස් එකකි. වැරදිලාවත් නිදිමතට ඇස් පිය වුනොත් බඩු අතේ මාට්ටුය. එවිට මුලු පන්තියටම පේන් තැනක ඇති tap එකෙන් මුහුණ සෝදා ගෙන ඒමට යැවෙන්නේය. ඊටත් වඩා සර් කාරයා සමහර වෙලාට ප්‍රශ්න අසන්නේය. ඒකට ඉතින් වැරදි උත්තරයක් දුන්නා කියන්නේ මුලු පන්තියම ඉස්සරහ රෙදි ගලවා ගැනීමකි....නමුත් එදා  අපේ ග්‍රහයා හොඳ වූ බැවින් පස්ස පේලියට පස්ස ඔබා ගැනීමේ වාසනාව අප සතුවිය. ලෑලි බංකුව මත නිසි ලෙස හරි බරි ගැහීමෙන් පසු මම බෙල්ල කරකවමින් අපේ ගමේ සැට් එක සෙව්වෙමි. උන් සුපුරුදු පරිදි මැද පේලි කිහිපයකට වී ආතල් එකේ සිටිති. 

උන් නම් class එන්නේ full fun එකේය. ඉස්කොලේ ඇරී ගෙදර ගොස් ඇඟ පත මුහුණ සෝදා , කොණ්ඩය හොඳට පීරා ,ඩෙනිමක් ටී-ෂර්ට් එකක් ගසා වේලාසනින්ම පන්තියට එන මේ ගෝතයන් ටික පන්තියට එන කිරි කිරි කෑලි වලට පැණි බෝතල් පිටින් හලන්නේය. මට කොයින්ද එවැනි සැපක්. මම එන්නේ ඉස්කෝලේ ඇඳුම පිටින් දාඩිය පෙරාගෙන, දූවිලි නාගෙන, කොණ්ඩය අවුල් කරන් පිස්සෙක් වගේ, පිස්සෙක් වගේය. අනික ඉතින් මං එන වෙලාවට පන්තියද පටන් ගෙන ඇති බැවින් කෑලි බැලිල්ලකට වේලාවක් නැති. හැබැයි ඉතින් ඒකටත් එක්ක week end එකේ ඇති class වලදී ඇරියස් cover කරන්නටත් එක්ක  ඇති තරම් පැණි ඉසීමේ මහා පුණ්‍ය කර්මයට දායක උනත් අපි සැට් එකේ එකෙකුටවත් කෙල්ලෙක් නම් හරිගියේ නැත. කෙල්ලෙක් දා ගැනීම සඳහා අපට මහ පෙනුමක් තිබුනේද නැති. ඒත් මට හිතෙන්නේ අපිට වඩාත් නොතිබුණේ කෙල්ලෙක්ට මූණට talk කිරීමට අවශ්‍ය වන කොන්දය. ඒ නිසා අපි සැමදා පැණි නිෂ්පාදකයන්ගේ සංගමේ සාමාජිකයින් වූවා මිස කරත්ත දක්කන්නගේ සංගමයට සුදුසුකම් නොලත් එවුන් වූයෙමු.

පැය තුනක් ගෙවී ගොස් physics පන්තිය අවසන් විය. මම හිටියේ අන්තිම පේලියේ බැවින් මුලින්ම පන්තියෙන් එලියට ගිය මම අපේ උන් සැට් එක එනතුරු මග රැඳී සිටියෙමි. රෑ බෝ වීගෙන එන බැවින් තනිකඩ කෙල්ලන් හනි හනික පය ඔසවා ගෙවල් බලා දුවයි. දුවන උන්ගේ ගැස්සෙන පස්සවල් බලමින් මා වැනි තනිකඩ උන් ඇහේ පොට යවා ගනී. පෙම්වතුන් හෙමි හෙමින් පාරේ ගල් කැට ගනන් කරමින් උනුන්ට කොඳුරමින් ඇදී යයි.  ටික වේලාවක් යද්දී අපේ කස්ටිය පැමිණියහ. 

"අඩෝ උඹ දන්නවද වැඩක්...විනෝදපාලයා ගොඩ !!!"   එකෙක් දුර තියා කෑ ගසා කීවේය..

"ඈ.......ඒ කිව්වේ...?"

"යකොව්, තාරුකා love letter එකක් දුන්නා කියහන්කො. ඒකි මූට කැමතියිලු (තාරුකා අන්වර්ත නාමයකි )

"ටෞකණ්ඩ... සිරාවට ?......ඇත්තද බන් මේ කියන්නේ?" මම කිරිහොද්දා නොහොත් විනෝදපාලයාගෙන් ඇසුවෙමි.

කිරිහොද්දාගේ උත්තරය කටින් ලැබෙන්නට අවශ්‍ය නැත. උගේ මූණේ ඇති සිරියාව දුටු විට කතාව ඇත්ත බව පැහැදිලිය. විනෝදපාලයගේ මිස්ටර් බීන් මුහුණ විනෝදය නිසාම රතු වී ඇත්තේ කන් දෙකත් එක්කමය. ඌ වචනයක් නොදොඩා මට හතරට නැවූ ඇක්සයිස් පොත් කොලයක් දුන්නේය. එය දිග හරින මට මොකක්දෝ sent සුවඳක් හෝ පවුඩර් පුසුඹක් දැනිනි......ආච්චිට හාල් ගරන්ඩ, වැඩේ ඇත්තය. මුතු කැට වන් අකුරෙන් තාරුකා තම හිතේ ඇති කැමැත්තක් ගැන කොලය මත ලා නිල් පැහැති තීන්ත පෑනකින් වගුරවා තිබේ. හැකි ඉක්මනින් ඇයව හමුවෙන ලෙස සඳහන් කර තිබූ ලියුම අවසන් වූයේ රොෂාන් ප්‍රනාන්දුගේ ගීතයක මුල කොටසිනි.

තව එක සැරයක් ඔබ

හමුවන්නට ඇත්නම්

නොසඟවා පවසන්නම්

ඔබට ආදරෙයි මං

ඒ ටික ලියා තිබුණේ රතු පාටිනි. ලිපියේ තැනින් තැන රතු පෑනෙන්ම heart හැඩැති සලකුනු ඇඳ තිබුණි. යකඩෝ මෙහෙමත් දේවල් මේ ලෝකේ වෙනවද?...මම කිරිහොද්දාගේ මුහුණ දෙස බැලුවෙමි. උගේ මූණ කවි පද ලියා තිබුණු රත් තීන්ත වල පාට තරමටම රතු වෙලාය. කට කනේ යන තරම් සිනහවකින් මුව සැරසිලාය.

"අඩෝ පට්ට යකෝ....උඹ මාර luck කරයෙක්නේ"...මම ඌට පහක් දමමින් පැවසුවෙමි.

ඒත් මගේ හිතේ නම් වූයේ ආචිචිගේ රෙද්දේ ඉරිසියාවකි. දෙයියන්ට හෙන ගහන්න එපැයි මෙහෙම දේවල් කරනවට. අපි  අවුරුද්දක් තිස්සේ මුලු පන්තියේම කෑලි වලට line කර ඇත. අඩු ගානේ එකියකට සති දෙකක්වත් එක දිගට පැණි හලමින්  උන්ට අප දිහා ප්‍රතිචාර බැල්මක් හෙලන්නට කාලය දීමට තරම් කාරුණිකද වූයෙමු. නමුත් කිසි එකියක් එක පයිසයක් වටින බැල්මක් නෙත් කොනිවත් අපිට හෙලුවේ නැත.

ඒ විතරක් නොව අපි උන්ගේ කැමැත්ත අසා පස්සෙන් ගියේ නැත්තේ අපේ වැදගත් කමටය.ඒවා එහෙම වෙද්දී මේ කිරිහොදි විනෝදපාලයාට කෙල්ලෙක් කැමැත්ත දී ඇත්තේ ඌ ඒකිගෙන් අහන්නත් කලින්ය. ඉරිසියාවේ තරමට පපුව හත් කඩකට පැලෙන්නට එන්නාක් වගේය. සමාජ අසමානතාවක තරම.

"කොහොමද බං ඒකි උඹට නිකම්ම කැමති උනේ ?”..මම කුහුලෙන් ඇසුවෙමි

"මං බං කලුතර chemistry class යන ගමන් foot-board  එකේ ඉඳන් දවස් දෙක තුනක් ඒකි දිහා එක දිගට බලන් හිටියා. ඒකිත්  ගිය සතියේ මං දිහා දෙතුන් පාරක් බැලුවා......මං දැනගත්තා එදාම වැඩේ ගොඩ කියල"

හපොයි....යකෝ අපි අවුරුද්දක් තිස්සේ කොච්චර බැලුවත් අපිට නෑනෙ මෙහෙම හරි ගියේ. ලෝකය කුරිරුය. අසමානතාව හැම තැනම.

"උඹ දැක්කද ඒකි ලියුම දෙනවා".....මත තවමත් සැකය.

"නෑ බන්...අතින් අත ඇවිල්ලා තියෙන්නේ...ඒකි හිටියේ ඉස්සරහ කෙලවරක"

"එළ එළ...දැන් උඹ ඒකිව හම්බවෙන්නේ කවද ද?"

"අනිද්දට chemistry class යන ගමන් හම්බෙනවා...බලපන්කො මුන්ගේ ආඩම්බරකම class එක මැද ලියුම අතින් අත එවලත් , දැන් මෙතනින් bus එකේ නැගල ගියේ මුකුත් නොවුනු ගානට"

"සමහරවිට ඒකිට ලැජ්ජ ඇති මෙතන කතා කරන්න හැමෝම ඉස්සරහ. උඹ අනිද්දට තනියම හම්බෙයන්"....මං කිරිහොද්දාට දිරිය දුනිමි.මොනවා උනත් දැන් ඌට බොක්කෙන් උදව් දිය යුතුය. ඒ පිනෙන් හෝ අපිටත් යන කලදසාවක් තීරණය වනු ඇත.

 දින ගෙවී ගොස් ඉරිදා උදා විය. මට ආයේ class ඇත්තේ අඟහරුවාදාය. එතෙක් කිරිහොද්දාගේ පළමු හමුව ගැන තොරතුරක් දැන ගන්නට විදිහක් නැත. කිරිහොද්දා යන බද්දෙවිතානගේ chemistry class එකට මම ගියේ නැති බැවිනි. අඟහරුවාදා class එකට කිරිහොද්දා පැමිණ සිටියේ නැත. අනික් උන් සෙට් එක මට පන්තියෙන් පසුව හමුවුනෙන් මං උන්ගෙන් කිරිහොදි පෙම් පල හිලව්වේ ලුණු ඇඹුල් තත්වය විමසුවෙමි. උන් බඩ අල්ලාගෙන හිනා වෙන්නට විය. 

"මොකෝ බං තොපි හිනා වෙන්නේ ?"

"උඹත් හිතුවේ ඒක ඇත්තටම තාරුකා දීපු ලියුමක් කියලද ?" ගල් ඉබ්බා මගෙන් ඇසීය

"ඒ කිව්වේ...ඇයි ඒක දුන්නේ ඒකි නෙවෙයිද?

"පිස්සුද යකො ඒක දුන්නේ මෙන්න මූ...."  ඌ චමියා පෙන්නමි පැවසීය.

"යකෝ ඒ අකුරු කෙල්ලෙක්ගෙනෙ....ඇත්තටම තොට ඒ තරම් ලස්සනට අකුරු ලියන්න පුලුවන්ද...මල හත් ඉලව්වයි ".....මටද බඩ පැලෙන්නට හිනාය

"දන්නවනෙ මල්ලී අපේ වැඩ " චමියා ආඩම්බරයෙන් ඇසීය.

බැලින්නම් එදා ඒ ලියුම ලියා ඇත්තේ කිරිහොද්දාට පේලි දෙකක් පිටු පසින් සිටි චමියාය. ඌ ඒක ලියා ඌ ලඟ තිබූ sent කුප්පියකින් ටිකක් ගසා කෙල්ලන්ගේ පැත්තට ලියුම යවා එය කිරිහොද්දා අතට ලැබීමට කටයුතු ඉෂ්ඨ සිද්ධ කරඇත.

"දැන් කෝ එතකොට කිරි හොද්දා ?"

ගල් ඉබ්බා මට ඉරිදා සිදුවූ අයිතිහාසික සිදුවීම පැවසුවේය. කිරිහොද්දා ඉරිදා පන්තියේ interval එකේදී සියලු පුරුෂ දහිරිය හිතට අරගෙන ගොස් තාරුකාට කතා කර පන්තිය ඇරී ඇයව තනියම හම්බවෙන්නට ඕනෑ බව පවසා ඇත. තාරුකා පුදුමයෙන් ඌ දෙස බැලූ බව ඌ අනික් උන්ට පවසා ඇත. නමුත් ඈ තනියම හමුවෙන්නට කැමැත්ත පල කර ඇත. පන්තිය නිමව උන් දෙන්නා පාරේ ඉස්සරහින් යද්දී අනික් උන් මදක් දුරින් පස්සෙන් පැමින ඇත. උන්ට ඇසුනු, පෙනුනු අවසන් සිද්ධිය වූයේ තාරුකා සර්පයෙක් දැක්කාක් මෙන් එකවර පැත්තකට පැන්න බවත් "තමුසෙට පිස්සුදැයි අසමින් කිරිහොද්දා ඈ දුන් බව පවසමින් දුන් ලියුම උගේ මූණට දමා ගැසූ බවත්ය"

කිරිහොද්දාගේ මූණ නැවත රතුව තිබුනේලු. ඒ ලැජ්ජාවට හා කේන්තියටය. ඌ වචනයක්වත් කතා නොකර පාරේ වූ ගල් වලට කේන්තියෙන් පයින් ගසමින් වේගයෙන් ඉදිරියට ගොස් ඇත. එක් වරම "ඌයි...අම්මෝ" ගාමින් කකුල බදන් පහත් වී ඇත්තේ ගලකට ගැසූ පහරකින් උගේ කකුලේ නියපොත්තක් ගැලවී යාම නිසාය. විනෝදපාලයා හිත පමණක් නොව කකුලද තුවාල කරගනිමින් තම love කේස් එක එසේ අවසන් කරගත්තේ කිසිදු විනෝදයකින් තොරව සතියක් විතර ගෙදර නවතිමිනි.කරත්ත දක්කන්නන්ගේ සමිතියට බැඳීමට තිබූ අවස්තාව ඌට ගිලිහී ගියේය. පැනි නිපදවා පෙරන අපේ ලෝකයට නැවත සමානාත්මතාව උදාවිය.