චූටි කෑලි මල් කතාව 2- නිව්ටගෙ බත් එක

<<පළවෙනි කොටසට

නම්බරයක් ඉල්ලගන්න ?.....

අප්පටසිරි ඔව් නේන්නම්. විද්‍යා  පීඨයේ ශිෂ්‍යයෝ වෙච්ච අපේ සරසවි ඇරඹුම අදින් අවසන් වෙනවා. මොකද අපේ පීඨය හරියටම ආරම්භ කරන දිනයක් නෑ තවම. ඒ නිසා සතියක් පුරා පැවැත්වුනු නවක නම්ණීකරණය අදින් ඉවර උනාම විද්‍යා පීඨයේ අපි, හෙට ගෙදර යනවා. අනික් පීඨ හතරේ උදවිය තමන්ගේ විශ්ව විද්‍යාලයීය ජීවිතය නිල වශයෙන් අරඹනවා. ඒ නිසා අපේ faculty එකේ සින්නො කිව්වා ගෙදර යද්දි අනික් faculties වල උන්ගේ නම්බරයක් දෙකක් ඉල්ලන් පලයල්ලා ඇතුලෙ වෙන විස්තරයක්වත් දැනගන්න කියලා. මේ ලෝකේ ඉන්න ජරාම සත්ව කොට්ටාශය සින්නො කියල හිතන් හිටියත් , හිතෙන් කොයිතරම් උන්ට සාප කර කර හිටියත් අපේ කස්ටිය සින්නො දීපු ඒ උපදෙස නම් ඉස් මුදුනෙන්ම පිළිඅරං තියන බව කල්පනා සාගරයෙන් මිදිල පොඩ්ඩක් වට පිට බැලුව ගමන් මට තේරුණා.

අපේ faculty එකේ උන් ශාලාව වටේ ඇවිද ඇවිද ජන සංගණනෙට විස්තර එකතු කරනවා වගේ කොලයි පෑනුයි අරගෙන එක එකාගෙ ෆෝන් නම්බර් ලියාගන්නවා.ඔච්චර නම්බර්ස් ඉල්ලගෙන මුන් ඔය හැමෝටම කතා කරන්නද යන්නේ. යකෝ ඒකත් අමුතුම ආතල් එකක් වගේ. 

"අම්මෝ හරි මහන්සියි බන්"....කියාගෙන පළවෙනි සමීරය ඇවිත් මට එහා පැත්තෙන් ඉඳගත්තා. උගේ අතේ දෙකට නවපු A4 කොලයක් තිබ්බා. දෙකට නවපු කොලේ දෙපැත්තෙම පිරෙන්න තීරු හතරක phone numbers මහ ගොඩක් ඌ ලියන් තිබ්බා.

"මේ මොකද බන් මේ...." A4 කොලේ උගෙන් උදුරගන්න ගමන් මං ඇහුවා.

"ඇයි බන් faculty 5ක කෙල්ලො කීයක්නම් ඉන්නවද ?....මේ උන්ගේ numbersටික."

"උඹට කොහෙන්ද මේ sports meet එකක් අස්සෙ කොලයි පෑනුයි ?"

"මම උදේ හොස්ටල් එකෙන් එද්දි අරන් ආවා. ඇයි සින්නො කිව්වෙ ගෙදර යන්න කලින් ඇතුලෙ ඉන්න උන්ගේ නම්බර්ස් ඉල්ලං යන්න කියල".....සමීරය කියපි.

යකෝ මූ මාර පොරක්නෙ. ඔය විත්තියක් මට කිව්වනම් මාත් කොලේකුයි පෑනකුයි අරන් එනවනෙ. අනික සින්නෝ කිව්වේ නම්බර්ස් 2,3ක් ඉල්ලගන්න කියලා. මුන් phone directory එකක්ම හදාගෙනනෙ.

"ඔය ඔක්කොම කෙල්ලන්ගෙ නම්බර්ස්ද බන්?.....මම ඉරිසියාවෙන් පිපිරෙමින් ඇහුවා

"ගොඩක් ඒවා කෙල්ලන්ගේ තමයි"

"උඹත් නම්බර්ස් දෙක තුනක් ගොඩ දාගනින්, මෙතනට වෙලා ගල් පිළිමෙ වගේ ඉන්නෙ නැතුව"......කියාගෙන සමීරයා නැගිටලා ගියා.

මම ආයේ වටපිට බැලුවා. faculty හැම එකකම කොල්ලෝ කිසි ගින්නක් නැතුව කෙල්ලන්ට කතා කරමින් phone numbers ලියා ගන්නවා.යකෝ මෙහෙම ඉඳලා හරි යන්නෙ නෑ.මටත් යන කල දසාවක් තියන්න එපැයි කියලා මටම කියාගනිමින් සියලු පුරුෂ දහිරිය එකතු කරන් මම අඩිය ඉස්සුවා තනියම හිටපු කෙල්ලෙක් දිහාවට. සුදු කෙල්ලෙක්, කොන්ඩෙ කුරුයි, රතුපාට T එක ඇඳලා තද නිල් බොටමක් ගහන් ඉන්නේ. මම අඩියෙන් අඩිය එයාට ලං වුනා. ලං වෙන්න ලං වෙන්න එයාගේ ලස්සන රූපය වැඩි වැඩියෙන් පේනවා. ලං වෙන්න ලං වෙන්න මගේ පුරුෂ දහිරියත් හීන වෙනවා. යකෝ මොනවද මම ලඟට ගිහින් අහන්නේ.......ම්ම්ම්ම්ම්...... මාර වැස්සක් නේද ? කියලවත් අහනවා...........

නෙදකින් කරුමෙක මහත.ඒ එක්කම කොහෙන්දෝ ඉඳල ආපු හෙනහුරෙක් එයා ලඟින් ඉඳ ගත්තා. තත්පර 3ක් ගියේ නෑ. උන් දෙන්නා බර කතාවකට සෙට් වුනා........

"ආපසූ හැරෙන්".මම මටම විධාන අරගනිමින් ආපහු හැරුණා.

අම්මටසිරි ග්‍රහයා එච්චරම නරක නෑ. ආපසු හැරෙද්දිම මේ ඉන්නේ තවත් තනි වුනු කුසුමක් බැබලි බැබලී. නැවතත් ආත්ම දහිරිය වඩවා ගෙන මම ගිහින් ඉඳගත්තා එයාගේ ලඟින්. අනේ......එයා මාත් එක්ක ලස්සනට හිනා වුනා.

"මාරම වැස්සක් නේද?...." කට පාඩම් කරගෙන ආපු පළවෙනි වාක්‍යය මම බස ගාලා දැම්ම එළියට.

කෙල්ල නිකන් අන්ද මන්ද වෙලා වගේ මං දිහා බැලුවා. මම වැරදි දෙයක්වත්ද ඇහුවේ. 

Sorry I'm Tamil ....කෙල්ල කිව්වා

මේ මොන නස්පැත්තියක්ද? යකෝ ඇඟේ තියන අන්තිම ලේ බින්දුව වෙනකල්ම පුච්චලා නොසැලෙන වීර්යෙන් වචන දෙකක් කතා කරාම , ඒ කතා කරලා තියෙන්නෙත් සිංහල බැරි මල ඉලව්වකට. ජීවිතේට කෙල්ලෙකුගෙන් සිංහලෙන්වත් නම්බරයක්වත් නොඉල්ලපු මම කොහොමද නොදන්නා කඩ්ඩකින් ඒ කෙල්ලගේ නම්බරේ ඉල්ලන්නේ. මට හීන් දාඩිය දැම්මා. වසන්තයේ සිත සැලෙමින් අනන්තයට දුක දැනෙන්නට උනා. ඔය අතරේ වැස්ස පායලා කියලා කස්ටිය කතා වෙනවා ඇහුණා. ආචාර්‍යවරයෙක් ඇවිත් කිව්වා දවල් කෑම ලෑස්ති කියලා. පැය දෙකක් විතර ශාලාවට කොටු වෙලා හිටපු හැමෝම ලොකු සතුටකින් එලියට බැහැල දවල් කෑම අරගත්තා. වැස්සෙන් පස්සෙ උදේ තිබුණු සුන්දරත්වය මදකින් අඩු වෙලා වගේ.උදෑසන හිරු එළිය කඳුවලල්ල උඩින් පැනලා ඇකඩමියෙ තිබ්බ විශාල ගස් අස්සෙන් රිංගලා කොල පාට තණ බිස්ස මත වැටෙද්දි කැටි කරගත්ත සුන්දරත්වය දැන් නෑ. මොකද ඉර දෙයියො වලා කුලෙන් වැහිලා තිබ්බ නිසා.පරිසරයෙ තිබ්බෙ යම් දුක් මුසු පාටක්.ඒ වගේම සීතලත් වැඩි වෙලා තිබ්බා. දවල් 1ටත් ඇඟට දැනෙන සීතලක්.

ඈත පේන කඳු වලල්ලෙ මුදුනත වසාගෙන කැලඹෙන මීදුම් දුමාරයේ ගුප්ත සිරියාව විඳිමින් මම පිය මැන්නා ඇකඩමියේ swimming pool එක දිහාට. 

ආහ්හ්හ්....මෙන්න වදින්නයි යන්නේ තවත් චෑන්ස් එකක්. "නිමේෂි" ඉන්නවා තනියම. pool එකේ දිය රැළි නොනැගෙන ජල තලේ දිහා බලන් භාවනාවේ යෙදිලා එයා බලන් ඉන්නේ pool එක පතුලෙන් නිධානයක් මතුවෙයි කියල වගේ.නම්බරයක් ඉල්ලගන්නවනම් එයා තමයි කෙනා කියලා මට හිතුනා.

පහු ගිය දවස් හයේම අපි උදෙන්ම ලෑස්ති වෙලා 7 වෙද්දි ගියේ කැම්පස් එකේ ඔඩිටෝරියම් එකට. කලිසමයි ෂර්ට් එකයි යට කරල ඇඳල, බිම බලාගෙන , සද්ද නොකර හොස්ටල් එකේ ඉඳන් හරි කෙලින් පෝලිමක් හැදිල තමයි අපි ගියේ.ඉස්කෝලෙ කාලෙවත් එච්චර සංවරකමකින් පෝලිමක ගිහිල්ලා නෑ. කොල්ලන්ගේ පෝලිම එක පැත්තකින් කැම්පස් එකට ඇතුල් වෙද්දි කෙල්ලන්ගෙ පෝලිම තවත් පැත්තකින් ඇතුල් උනා. කෙල්ලො එන්නෙ පන්සල් යන්න වගේ සැරසිලා. කළු පාට දිග සායයි, සුදු පාට blouse එකයි ඇඳලා.  ඔඩියට ගියාට පස්සෙ කොල්ලයි කෙල්ලයි, කොල්ලයි කෙල්ලයි විදිහට තමයි ඉඳ ගන්න තියෙන්නෙ. එහෙම ඉඳගත්ත ගමන් අපි මුලින්ම කල යුතු වුනේ තමන්ගේ දෙපැත්තේ ඉන්න දෙන්නගෙ විස්තර , ඒ කියන්නේ නම , ගම , පවුලේ විස්තර එහෙම අහල දැන ගන්න එක. ඉතින් හැමදාම කෙල්ලො දෙන්නෙක් දෙපැත්තෙන් සෙට් වෙනවා. උන්ගේ විස්තර අහගෙන පාඩම් කරගන්නවා. ඊට පස්සෙ සින්නො එක එකා ලඟට අවිල්ල අහනවා දෙපැත්තෙ උන් දෙන්නගෙ විස්තර කියපන් කියල. වැරැද්දුවොත් උන් කඩන් පනිනවා මාර සේනාව වගේ ගුඟුරමින්. ඒකට බය උනු කෙල්ලොන්ගෙ ඇස් වලින් කඳුලු කඩන් වැටෙනවා සට සට ගාල. සින්නො ඒකටත් බනිනවා හොඳටම. ඊට පස්සෙ උන් ගියාට පස්සෙ ඔන්න මැද ඉන්න කොල්ලට ලැබෙනවා චාන්ස් එකක් කෙල්ලොන්ව සනසවන්න. ඒත් මට නම් ඔය රාජකාරිය දිරවන එකක් නෙවී. ඉස්කෝලෙ යන කාලේ කෙල්ලොත් එක්ක මගේ ආස්‍රය ඉතා කුඩා අගයක් වුනු නිසා උන් අඬනකොට කියන්න දෙයක් මගේ කට ආවේ නෑ වැඩිය. 

මට කෙල්ලන් වෙනුවෙන් කරන්න පුලුවන් උනු එකම දේ උන් කන්න බැරුව ඉතුරු කරන දවල් බත් එක ගිල දාන එක විතරයි. දවල් කෑම වෙලාවටත් අපි ඔඩියට සෙට් වෙනවා. ඊටපස්සෙ හැමෝටම ලැබෙනවා බත් පැකට් එකක් ගානෙ කැන්ටිමෙන්. අපි හැමෝම ප්‍රතිඥා දීල තියෙන්නේ එක බත් ඇටයක්වත් ඉතුරු නොකර කනවා කියලා. ඒකට කිව්වේ ආහාර ප්‍රතිඥාව කියලා. උදේට පන්සිල් ගද්දි නමස්කාරය කියනව වගේ බත් මුල ඔලුව උඩ තියාගෙන ආහාර ප්‍රතිඥාව දීල තමයි අපි කන්න පටන් ගන්නේ.  ජීවිත කාලයක් පුරා අම්ම හදල දුන්නු බත් කාල පුරුදු අපිට කැන්ටිමේ නිව්ටන් අයියගෙ ඇට නැති පරිප්පු හොද්දයි පොල් කුඩු සම්බලෙයි එක්ක බත් එකක් කනවා කියන එක කිසිසේත් ලේසි වැඩක් උනේ නෑ. ඇත්තටම ඒක කරන්න අමාරු වැඩක් නෙවී කරන්න බැරි වැඩක්. ඒත් මගේ බත් එකේ  ඇටයක්වත් නොකර කන එකෙන් වැඩේ ඉවර වෙන්නේ නෑ.....

මොකද දෙපත්තෙ ඉන්න ගොන් කෙල්ලො දෙන්නට කොහොමත් ඔය බත් එක ඉවර කරන්න බෑ. උන් බත් කටවල් 5ක් විතර කෑව ගමන් mission එක නවත්තනවා. තවත් කෑවොත් උන් ඔක්කොම වමාරනවා  ෂුවර්. ඉතින් සින්නො අවිල්ලා අපිට ෆුල් භීෂණේ දානවා දෙපැත්තෙ කෙල්ලො දෙන්නව ගොඩ දාපන් උන්ගේ බත් එක කාල කියල. මගේ බත් එක කෑව මදිවට කාපන්කො තවත් බත් දෙකක්. ඉස්සර ගෙදර ඉන්න සමහර දවස් වල අම්මගේ කෑම චාටර් කියලා ලෙඩේ දාපු දවස් මට මතක් වෙනවා. යකෝ දෙයියනේ මට නිව්ටන්  අයියගේ බත් 3ක් එක පාර කන්න උනේ අම්මගෙන් ගේම ඉල්ලපු දිට්ඨදම්මවේදනීය කරුමෙ පල දීලද?........මොනවා උනත් අපි ඉතා අමාරුවෙන් කෙල්ලගෙ බත් එක ඉවර කරලා දීල කෙල්ලව සින්නන්ගෙන් ගලව ගත්තම උන්ගේ මූනේ ඇඳුනෙ හරිම කෘතඥපූර්වක සිනහවක්. අනේ පුදුම සෙනෙහසක් තිබ්බේ උන්ගෙ මූණු වල ඒ වෙලාවට.

ඔන්න ඔහොම අහම්බෙන් කෙල්ලො දෙන්නෙක් මැද වාඩි වෙවී ගෙවුනු ඒ ජීවිතේ මට දවස් 2ක් ම මුනගැහුනු කෙනා තමයි නිමේෂි. අපේ කණ්ඩායම 900කට කිට්ටුයි. එහෙම පිරිසක් අහඹුලෙස එක එකා මාරු වෙවී වාඩි වෙද්දී එකම කෙනෙක් දවස් 2ක් සෙට් වෙනවා කියන්නේ හරිම දුර්ලබ සිදුවීමක්. දවස් දෙකක්ම මුන ගැහිලා තියන නිසා මගේ හිතට ආවා පොඩි confidence එකක් එයාට කතා කරන්න. කතා කිරීම අවසන් අරමුණ එයාගේ phone number එක ඉල්ලා ගන්න එක. මේකටවත් බාල්දිය පෙරලන්නේ නැතුව හිටපන් දෙයියෝ. මන් හිතෙන් කන්නලව් කලා ඇහෙන දෙයියෙක්ට ඇහියන් කියලා.....


තුන්වෙනි කොටසට >>