චූටි කෑලි මල් කතාව -1

එක වරම ඇද හැලිච්ච කොහෙන්දෝ ආපු මහ වරුසාව නිසා නවකයන්ගේ ක්‍රීඩා උළෙල සේදිලා ගියා ලොවෙත් නැති වෙන්න. සබරගමුව විශ්ව විද්‍යාලයේ 14 වෙනි සිසුන් කණ්ඩායම වෙච්ච අපේ freshers meet එක අද උදේ පටන් ගත්තේ දියතලාව Military Academy එකේදී. අති මනරම් පරිසරයක පිහිටා තිබ්බ ඇකඩමිය අපි කාගෙත් සිත් සතන් සුවපත් කලේ පරිසරයේ සුන්දරත්වය නිසාද?, කරදර කරන්න සින්නො ටික ලඟ නැති නිසාද කියල හිතා ගන්න බැරුවයි හැමෝම හිටියේ. දවස් 7ක් පුරාම යක්කු වගේ සින්නොන්ගෙ ග්‍රහනෙට අහුවෙලා අපි හිටියෙ තක්කු මුක්කු වෙලා. කෙල්ලොන්ට නම් හිනා වෙනහැටිත් අමතක වෙලයි තිබ්බෙ. මොකද කැම්පස් එකේ දෙවනි පාඩම "පනාව කපා ගන්න එකනෙ". හිනා වුනොත් හරි , කඩ්ඩ වචනයක් පාවිච්චි කලොත් හරි, පාවා දුන්නොත් හරි , රැවුල් කොණ්ඩ වවන් හිටපු මාර සින්නො කඩන් පැන්නා මූණට. ........උන්ගෙ ඇස් රතුම රතුයි, ඇස් බෝල එලියට පනින්න වගේ , දෙපැත්තෙන් දත් දෙකක් එලියට දික් වෙලා, කට දිගේ ලේ බේරෙනවා......වගේ කියල තමයි ගොඩක් උන්ට ඒ වෙලාවට පෙනුනෙ. ගෙදරදිවත් ඉස්කෝලෙදිවත්  කවදාවත් බැනුමක් රැවුමක් නොලබපු කෙල්ලොන්ට කඳුලු පැන්නා ඒ වගේ වෙලාවට. දින හතකට පස්සෙ ඒ මාර සේනාවෙන් බේරිලා නිදහසේ දවසක් ගත කරන්න අපි හැමෝටම දවසක් උදා වුනා. ඒ උදා වුනු දවසෙන් භාගයක් යන්නත් කලින් කොහෙන්දෝ ආපු මේ මූසල මහ වැස්ස අපිව ගාල් කලා ඇකඩමියේ විශාල ශාලාවකට. ශුවර් එකට මේ වැස්ස එව්වෙත් සින්නො වෙන්න ඕනි. උන් නම් අපිට නිදහසේ හුස්මක් ගන්න දෙන්නම නෑ වගේ.

අවුරුදු 3ක් තිස්සේ ඉස්ම යනකල් පාඩම් කරලා , පන්ති ගිහිල්ලා, දෙපාරක්ම ලියලා ගොඩදාගත්තු  A/L ප්‍රතිඵලේ පිහිටෙන් මට ඇරුනා සබරගමුව සරසවියේ දොර. දොර කිව්වට ඒක ගේට්ටුවක්. ඉස්කෝලේ යනකාලේ වන්දනා ගමන් යනකොට මුනගැහුනු , එහෙමත් නැත්නම් TV එකෙන් හරි පින්තූර වලින් හරි දැකල තිබුණු මොනම කඳු පන්තියකටත් වඩා ලස්සන කඳු පන්තියකින් වට වෙලා  තිබ්බ කැම්පස් එක මගේ හිත එක මොහොතින් පැහැර ගත්තා. මේක නම් දිව්‍යලෝකෙට සමානයි කියලා මට හිතුනා. අවුරුදු හතරක් නෙවී ජීවිත කාලෙම උනත් ඉන්න බැරියෑ මේකේ. ඒ කඳු පන්තිය උදේ පාන්දරටත්, සැන්දෑ භාගය වෙද්දිත් තමන්ගේ ගිරි ශිඛරය මීදුම් සලුවකින් සඟව ගත්තේ ලොකුම ලොකු ලැජ්ජාවකින්ද නැතිනම් ආඩම්බර කමකින්ද කියලා හිතා ගන්න බෑ.. අලුතෙන් කැම්පස් ආපු උබලට මගේ ලස්සන පෙන්නන්නේ නෑ කියලා ඒ මීදුම් සලුවට මුවා වෙච්ච ගිරි ශිඛරය අපිට කිව්වා. හැබයි දවල් වෙද්දි නම් මීදුම් සලු ඈත් මෑත් වෙලා කඳු පන්තියේ නියම ලස්සන හැමෝටම පෙන්නන්න තරම් එයා නිහතමානී උනා. ඒත් ඉතින් ඒ ලස්සන බලන්න උනේ නෑ අපිට නම්. මොකද දවල් වෙද්දි මහා මේරු පර්වත වගේ සින්නො රැල අපිව වට කරන් හිටියේ. මහා මේරු පර්වත වගේ කිව්වේ උන්ගේ ඇඟවල් නෙවී, උන්ගේ කටවල්. 

පලවෙනි දවස ගෙවෙද්දී මට ලැබුනා හොස්ටල් කාමරයක්. මං ඒකට යද්දිත් මගේ අනික් සගයො ටික ඇවිල්ලයි හිටියේ. රට වටෙන්ම ආපු උන් හත් දෙනෙක් එතන හිටියා. 

පලවෙනි එකා රෝහන. පොරට වයසට වඩා පැසුණු පෙනුමක් තිබ්බේ. ඔලුවේ වැඩිය කොන්ඩෙ තිබ්බෙත් නෑ. කොන්ඩෙ නොතිබ්බට මිනිහා සෑහෙන දේවල් දැනන් හිටියා. ඌ අපේ තාත්තටත් වඩා දේවල් දන්නවා වගේ. මෙච්චර කල් මං හිතන් හිටියේ අපේ තාත්තා තමයි සේරම දන්නේ කියලා. බැලින්නම් රෝහනයා ඊටත් වඩා දන්නවා වගේ. ඇත්තටම ඌ දන්නවටත් වඩා දහ ගුණයක් කතා කලා. ඒකයි අපිට ඌ සියල්ල දත් කියලා හිතුනේ.දන්න එකටයි නොදන්න එකටයි කියලා වෙන්සක් නෑ ඕනෑම චූටි දෙයක් ගැන පොරට තිබුණා ලොකු අදහසක්. ඌ කියවන වෙලාවට අපි කලේ අහන් ඉන්නවා වගේ පෙන්නපු එක.මැදින් පැනලා කට වහපන් බන් කියන්න තරම් ඇඳුනුම් කමකුත් නෑනෙ , දවස් කිහිපයයිනෙ ගෙවිලා තිබ්බෙ. හැබැයි ඌට දේශනේ පවත්වන්න නම් අපේ ඇඳුනුම් කම අවුලක් උනේ නෑ. මොනවා උනත් හරිම හිත හොඳ කොල්ලා.

දෙවැන්නා පලවෙනි සමීර. පලවෙනි සමීර කිව්වේ කාමරේ  තවත් සමීර කෙනෙක් හිටිය නිසා. පලවෙනි සමීරයත් යමක් කමක් දන්න පොරක් තමයි කියලා මට හිතුනා. විශේෂයෙන්ම ඌට තිබුනා දැනීමක් කැම්පස් එකේ රැග් එක දිශානත වෙන්නේ කොහොමද කියලා. රෝහනයගෙ රේඩියෝ එක වැහුනු වෙලාවට තමයි සමීරයා කතා කලේ. උගෙන් වැඩිපුරම අපිට දැනගන්න ඕනි උනේ අපි කැම්පස් එකේ ඉන්න දවස් හත ඇතුලේදී සින්නො අපිව මරණ එකක් නෑ නේද කියලා. නැතිනම් අපිට වෙන්න පුලුවන් උපරිම හානිය මොකක්ද කියලා. සමීරයට ඒ වෙද්දිත් ගමේ කෙල්ලෙක් හිටියා. ඇත්තටම කෙල්ලෙක් කිව්වට ඒක 2ක් හෝ 3ක් වෙන්නත් පුලුවන් කියලා මට හිතුණා. කාමරේ ලයිට් නිවලා අපි නිදාගන්න ලෑස්ති උනාම මගේ උඩ ඇඳේ හිටපු සමීරයා මල් කඩන්න පටන් ගන්නවා. ඌ කතා කලේ පුදුම හිමින්.හරියට මදුරුවෙක් කන ලඟ රූන් රූන් ගානවා වගේ. එහා පැත්තෙ  කතා කරන කෙල්ලට මූ මේ තරම් හිමිං කතා කරද්දි ඇහෙන්නේ කොහොමද කියලා මට ලොකු ප්‍රශ්නයක් තිබ්බා. මට ජීවිතේට  කෙල්ලෙක් ඉඳලා නෑනෙ. අනික මට phone එකක් අරන් දුන්නෙත් කැම්පස් එන්න දවස් දෙකකට කලින්. ඒ නිසා ඔච්චර හෙමින් phone එක හරහා love කරන්න පුලුවන්ද කියන එක  මගේ දැනුමට හසු කරගන්න පුලුවන් දෙයක් උනේ නෑ. කොහොම හරි මට නින්ද ගිහිල්ලා පැය දෙකකින් විතර එක පාර ඇහැරුනත් ඒ වෙද්දිත් පලවෙනි සමීරයගෙ රූන් රූන් ලව් මැතිරිල්ල ක්‍රියාත්මක වෙමින් තිබුණා. love කරන එක හරිම අමාරු දෙයක් කියලා මට ඒකෙන් තේරුනා. පට්ට  හෙමින් කතා කරනවා මදිවට නිදා ගන්නත් වෙන්නෙත් නෑ වගේ. ඇත්තටම මට කරන්න පුලුවන්ද ඔය විදියට මහන්සි වෙන්න ඕනි love, කියල හිතමින් මම ආයේ නින්දට වැටෙනවා.

තුන්වෙනියා දෙවනි සමීර. ඌ ගැන මේ මොහොතේදී මට වැඩිය දෙයක් කියන්න නෑ. මොකද පොර හරිම නිහඬ සහ අඩු කතා ඇති චරිතයක්. හරියට මං වගේ.දෙවනි සමීරය හිටියෙ අලුතෙන් ගොඩ බැහැපු කැම්පස් ජීවිතේට හා තමන් වටා හිටපු අලුත් චරිත වලට අනුගත වෙන්න උත්සහ ගනිමින්. ඔය ලක්ෂණම තමයි උදාරයටත් තිබ්බේ ඌ හතරවෙනියා. මාවත් ඒ ගොඩටම තමයි දාන්න වෙන්නේ. මෙලෝ රහක් නැති ජීවිත තුනක් .

හයවෙනියා ජමාල්. ඌ අක්කරෙයිපත්තුවෙන් ආපු මුස්ලිම් කොල්ලෙක්. ඌ කිව්වේ ඌට සිංහල බෑ කියලා. ඌවත් දාන්න වෙන්නේ  මම වගේම මෙලෝ රහක් නැති ජීවිත ගොන්නට. මටත් වඩා අමතර අභියෝගයක් ඌට තිබ්බා. ඒ තමයි සිංහල කතා කරන බහුතරයක් මැද්දේ ජීවත් වීමට හුරු වීම. සමහරවිට සිංහල බෑ කියල මූ දාන්නේ බොරුවක් වෙන්න ඇති කියලත් අපි කතා උනා. එතකොට පුලුවන්නේ රැගෙන් බේරෙන්න. කියන දේ තේරුම්ගන්න බැරි එකෙක්ව කොහොමද රැග් කරන්නේ.හැබැයි ඉතින් සුපුරුදු පරිදි උගේ සිංහල බැරිකම රෝහනයට අවුලක් උනේ නෑ. ඌ දන්න විදියට කඩ්ඩ ගැටගහලා ජමාලයටත් උගේ දේශනේ පැවැත්තුවා. ඒ උනාට ජමාලයට පුලුවන් කඩ්ඩකුත් නෑ. ඒ නිසා වැඩක් උනේ නෑ මං හිතන්නේ. 

හත් වෙනියා නලින්. ඌ නම් ලෝක අන්ඩපාලයෙක් හා ඇඹලයෙක්. උගේ ඇඹලකම දෙවෙනි උනේ පලවෙනි සමීරට විතරයි. රැග කන්න සෙට් වෙන හැමදාම ඌට මොනවා හරි ලෙඩක් හැදුනා. ඒ ලෙඩේ පිහිටෙන් ඌට රැගෙන් සෑහෙන දුරට බේරෙන්න පුලුවන් උනා. හැබැයි කෙල්ලෙක් ලඟ වාඩි කෙරෙව්ව ගමන් උගේ ලෙඩ කොහෙන් ගියාද නෑ. කියවිල්ල ඉවරයක් නෑ. සින්නො බැන්නම අඬන කෙල්ලන්ව නලවන්න පොරට පුදුම උනන්දුවක් සහ හැකියාවක් තිබුනෙ. ඌ සීනි දාලා බටර් දාලා, ඊට උඩින් පැණිත් වක්කරලා දෙන නැලවිලි ටෝකට කෙල්ලො උගේ උරහිසේ හිස තියා සැනසෙන්නේ නැති එක විතරයි. අනේ අම්මපා මට ඌත් එක්ක එන්නේ පුදුම ඉරිසායවක්, කේන්තියක්. යකෝ මට නෑනෙ ඔහොම හැකියාවක්. නෙදකින් විතරක්  කාලකන්නි මම....

අට වෙනියා , අපේ කාමරේ හිටිය විශේෂම චරිතෙ. දක්ෂිත. ඌ තමයි කිසිම කෙනෙක් නැතුව තනියම කැම්පස් ඇවිල්ලා හිටියේ. ඒ වගේම අපේ කාමරේ ඉන්න සීයා. ඌ අපිට වඩා අවුරුදු 6ක් වැඩිමල්. පුදුම fun චරිතයක්. සින්නන්ගෙ රැගෙන් හෙම්බත් වෙලා, මල පැනලා කාමරේට එන අපි හිනා වෙන්නේ දෂිතයා නිසා. ඌ හිතලා joke කලේ නෑ. ඌ කියන හැම කතාවකටම හා උගේ කතා විලාසය අපිට සිනහ ගෙනාව. දක්ෂිතයට තිබ්බ ලොකුම අවුල තමයි සිගරට් එකක් නොබී බොක බාන්න බැරි වීම. අපේ කාමරේ හිටපු සිගරට් බොන එකම එකා ඌ. අනික් හත් දෙනාම පාසල් කාලේ සිගරට් අරක්කු කටේ නොතියපු හොඳ බොදු දරුවො. ජමාලයට ඉතින් ඕවා කොහොමත් තහනම්නෙ ආගමෙන්. අපි ඉන්නේ සින්නන්ගේ පාලනයක් යටතේ නිසා දක්ශිතයට සිගරට් එකක් බොන්න නිදහසක් නෑ. තනියම එලියට බහින්න බෑ සින්නොන්ට අහු වෙනවා. කාමරේ සිගරට් බොන්නත් බෑ දොර අරපු ගමන් ගඳ එනවා.ඔය ගඳ අර මාර සේනාවට දැනුනොත් උන් එල්ලයි දක්ෂිතයව අපිත් එක්කම. සිගරට් පෝෂණය ශරීරයට අහිමි උන දක්ශිතයා දවසේ බොග සලාකය බාගන්න බැරුව පුදුම දුකක් වින්දේ. 

හැමදාම උදේ පාන්දර හතරට විතර නැගිටින දක්ශිතයා උගේ තැඹිලි පාට පොඩි ටවල් කෑල්ලෙන් විලි වහගෙන කාමරේ පුරා ඇවිදිනවා.බරක් ආව වගේ දැනුනු ගමන් toilet එකට දුවනවා. තටමලා තටමලා හරිගියේ නැති තැන ආයේ කාමරේට ඇවිල්ලා ඇවිදිනවා.......ආයේ දුවනවා තටමනවා. උගේ මේ කෙලිය නිසා හැමදාම උදේ 4 වෙද්දි අපිටත් ඇහැරෙන්න වෙනවා. අපි ඇහැරුනු බව දැනගෙන ඌ උගේ දුක කියනවා. අපි ඉතින් හිනා වෙවී එලි වෙනකල් ඉන්නවා. රෝහනයා උගේ ප්‍රශ්නෙට තමන්ගේ මහා බුද්ධිය යොදවලා විසඳුම් ඉදිරිපත් කරනවා. ජමාලයා මේ කියන කිසිදෙයක් නොතේරෙන නිසා ඔලුවේ ඉඳන් පොරවගෙන නිදා ගන්න try කරනවා. නලින් සින්නොන්ගෙන් බේරෙන්න අද දවසෙ හදාගන්න පුලුවන් ලෙඩක් ගැන හිතනවා. පලවෙනි සමීරයා උදේ පාන්දරම රූන් රූන් love එක පටන් ගන්න කෙල්ලට call එකක් ගන්නවා. දෙවනි සමීරයි, උදාරයයි , මමයි දක්ෂිතයගේ විහිලු කතා වලට හිනා වෙවී ඉරුණු ටවල් එකේ හිලකින් පේන උගේ නාකි පුකට විහිලු කරමින් ඉන්නවා. උදේ හය කිට්ටු වෙනකොට දක්ෂිතයා ආයේ toilet එකට දුවනවා......අයේ එද්දී ඌ එන්නේ හරි සතුටෙන්.

"මොකද බන් ඔතනට වෙලා භාවනා කරනවද?......වරෙන් යන්න කෙල්ලෙක්ගෙන් නම්බරයක්වත් ඉල්ලගන්න"

කවුද එකෙක් මගේ ඔලුවට ගහන ගමන් කිව්ව. අප්පටසිරි මිලිටරි ඇකඩමියෙ ලොකු හෝල් එකේ මුල්ලකට වෙලා මම පහු ගිය දවස් කීපය ගැන කල්පනා සාගරයක  ඉඳලා තියෙන්නේ. වැස්ස තවමත් මහ හඬින් ඇද හැලෙනවා ඇහෙනවා. 


දෙවනි_කොටසට >>