ණයගැති බාවයක අරුමය

පහුගිය කාලේ පුරාම ගුරුවරුනගේ වැටුප් ප්‍රශ්නයක් නිසා අරගලයක් සිද්ධ වෙනවා. ගුරුවරුන් කියන්නේ මේ රටේ අනාගතය අභිවෘද්ධිය තීරණය කරන්න පුලුවන් ප්‍රධාන කණ්ඩායමක්. ඒකේ කතා දෙකක් නෑ. මේ කතාව ඒ ගැන නෙවෙයි. මෙන්න මේ තියන පින්තූරෙ ගැන. මං හිතන්නේ මේ පින්තූරේ කියවිලා තියෙන දේ ලංකාවේ හැමදාමත් තියන කුහක සහ හිඟන මානසිකත්වේ පිලිඹිබුවක්. මෙහේ උන් හැමදාම බලං ඉන්නේ තමන් තවකෙක් වෙනුවෙන් කරපු දෙයක් වෙනුවෙන් ඌව ණය කාරයෙක් කරලා දැන් ඒක ගෙවපන් දැන් මට කළගුණ සලකපං කියන්න. 'අපි මේක කියවන්නේ ගුරුවරු නිසා' ඒ නිසා ඒ අරගලේට විරුද්ධ වෙන්න අපිට බැරිය, අපි පාරේ බැහැලා යන්නේ රණවිරුවෝ නිසා ඒ නිසා ඒ අයගේ මොකටවත් අපිට විරුද්ධ වෙන්න බැරිය, අපි බය නැතුව ජීවත් වෙන්නේ මහින්ද නිසා ඒ නිසා එයාට කලගුණ සලකන්න ඕනය, අපිට මෙහෙම නිදහසේ ලියන්න-කතාකරන්න පුලුවන් වෙලා තියෙන්නෙ රනිල් මයිත්‍රී ආන්ඩුව නිසාය ඒ නිසා ආයේ දිනවන්නය, අපි නොමැරි හොඳ සුවෙන් ඉන්නේ දොස්තර දෙවිවරු නිසාය ඒ අයගේ අරගලේට දොහොත්මුදුන් දෙන්න ඕනය, ඔහොම දාහකුත් එකක් ණය හිමියො අපිව ඉමෝෂනලි බ්ලැක් මේල් කරනවා ඉවරයක් නැතුව. කොටින්ම අපේ දෙමව්පියෝ පවා බොහෝ අවස්තාවල තමන් කරපු දේවල් අවියක් කරගෙන දරුවන්ගේ තටු සිඳිනවා මානසිකව පොළවේ ගහනවා.අපි උඹලව හැදුවේ මෙහෙම දුක්විඳලය, උඹ අද ඔය තත්වේ ඉන්නේ අපි උඹව හදපු නිසාය,උඹ කාලා බීල ඉන්නේ මගේ සල්ලි වලින් මගේ වහල යටය ඒ නිසා කට වහන් අපි කියන දේ කරපිය කියන බොහෝ තර්ජනයන් සහ ණය ඉල්ලීම් අපේ දෙමාපිය දූදරු සම්බන්ධතාවල් පිරිලා.

මනුස්සයා කියන්නේ සත්ව ලෝකේ ඉන්න බුද්ධිමත්ම එකා කිව්වට ඌ තමයි දුර්වලම එකා. මොකද මනුස්සයට කවදාවත් තනියම ජීවත් වෙන්න බෑ.ඉපදුණු පළවෙනි තත්පරේ ඉඳන් මරණයේ අවසාන තත්පරය දක්වා අපිට ඕන කාගේ හරි උදව්වක් කොහොම හරි මේ ලෝක පඩංගුවේ එල්ලිලා ඉන්න. එක්කෙනෙක්ගේ නෙවී මහා ගොඩකගේ උදව් ඕන. අපි දැන් ජීවත් වෙන සංකීර්ණ සමාජය කියන්නේ මිනිස්සු මිලියන ගානකගේ උදව්වෙන් දුවන සිස්ටම් එකක්. ඒකට පරම්පරා ගානක් තමන්ගේ ශ්‍රමය, බුද්ධිය , දහදිය , ලේ , කඳුලු හෙලලා තියනවා. ප්‍රාණය දීලා තියනවා. ඒ කාගෙවත් උදව්ව හෝ රාජකාරිය නැතුව මේ ලෝකය පවත්වගන්න බෑ.ඒක ලෝකේ ප්‍රබලම ව්‍යාපාරිකයාගේ, දේශපාලකයාගේ ඉඳන් පාරෙ කාණු හෝදන මිනිහා දක්වා බැඳුනු යාන්ත්‍රණයක්. අපේ ජීවිතයේ අපි කරන හැම දෙයක්ම පාහේ අපිට කවුරුහරි කියලා දීපු දේවල්. ඒ ඉගැන්වීමට සම්බන්ධ වෙන්නේ පාසල් ගුරුවරුම විතරක් නෙවී. උදාහරණයක් විදිහට මම අද වාහනයක් පදිනවා නම් මගේ රිය පැදවීම කියන, දැනුම/හැකියාව කියන්නේ කවුරුහරි කෙනෙක් විසින් මට උගන්වපු දෙයක්. මම ඒ හැකියාව උපතින් ගෙනාවේ නෑ.  ඒ ආකාරයෙන් කෙරෙන ඉගැන්වීම්, ඉදිකිරීම් , සුවකිරීම්, පවිත්‍රකිරිම්, සැලසුම්කිරීම්, පාලනයකිරීම් ආදී දාහකුත් එකක් ක්‍රියාවන් කියන්නේ අපේ මේ ලෝකය පවත්වාගන්න අවශ්‍ය ක්‍රියාවන් මිස  කවුරුවත් ණයකාරයෝ කරන්න කෙරෙන දේවල් නෙවී. ඒවා ඒ ආකාරයෙන් සිදුනොවුනොත් වෙන්නේ අපේ ලෝකය බිඳ වැටිලා මානවයා කියන එකා මහා අර්බුධයකට සහ විනාශයකට යන එක. ඒ නිසා තමයි අලුතින් බිහිවෙන හැම මිනිස් පැටියටම අපි ඉස්කෝල හදලා, කාර්මික විද්‍යාල, විශ්ව විද්‍යාල හදලා මොනයක් ක්‍රමේකින් හරි දැනුමක් ලබා දෙන්නේ. ඒ ඌට ආදරේකටම නෙවී. system එක රන් කරන දැනුමක් තියන වැඩිහිටි පරම්පරාව මියැද්දෙදි මේ system එක operate කරං යන්න පුලුවන් නව  පරම්පරාවක් බිහිනොවුනොත් හැමෝටම කෙල වෙනවා. ඒ කෙලවීමෙන් ගැලවෙන්න මොන ජගතටවත් බෑ. 

ඉතින් මේ මහා කෙලිය කරගෙන යන්න බිහි වෙනවා මහා ගොඩක් වෘතීන්.මේ වෘතීන් හා බැඳුනු බොහෝ කාර්‍යයන්ට ඒ සඳහා අදාල වෙන වැටුපක් තියනවා. ඒ කරන අය ඒක ලබාගෙනයි තමන්ගේ සේවාව හෝ නිෂ්පාදනය කරන්නේ. ඒ ලබන වැටුප හෝ අදාල ක්ෂේත්‍රය සම්බන්ධ අනෙකුත් කාරණා සඳහා ඒ ඒ වෘතිකයින් හැමදාමත් සටන් කලා. අනාගතෙත් එහෙම සටන් සිදු වේවි. ඒ සටන් වල යහපත් අයහපත් ප්‍රතිඵල සමාජයක් විදියට හැමෝටම බුක්ති විඳින්නත් වුනා සහ වේවි. ඒ නිසා රජයේ සේවක අරගලයක් කියන්නේ වඩා හොඳ අනාගත සමාජයක් සඳහා වන ක්‍රියාවලියක් විය යුතුයි.මොකද ඒ සේවාව කියන්නේ හුදකලා දෙයක් නෙවී. ඒ ක්ෂේත්‍රය සම්බන්ධ අරගල වල තියන සමාජ බලපෑම ගැන තම තමන්ගේ දැනුම අනුව හොඳ නරක විශ්ලේෂණය කරන්න ජනතාවට අයිතිය තිබිය යුතුයි. ඒ සඳහා  හැදෙන්න ඕන බුද්ධිමත්, විවෘත සංවාදයකට අවශ්‍ය ඉඩකඩ මිසක් මේ රූපයේ කියලා තියන විදිහේ  ණයහිමි-ණයගැති හෝ භික්ෂු-ශ්‍රාවක දම්වැලක් නෙවී.