වැඩිහිටියන්ගේ දේශපාලන වන්දනාවෙන් පසු ?

2014 අග භාගය වෙද්දී මමත් අපේ ගෙදර වැඩිහිටි ඇත්තනුත් යහපාලන සරණං ගච්චාමීන් වූයෙමු. අපේ පවුලේ අනික් නෑදෑයෝ මහින්ද සරණං ගච්චාමීන් විය. ඒ කාලේ මහින්ද මාත්තියාට වචනයක් කිව්වොත් එවුන්දලා හෙවත් මහින්දගේ වැඩිහිටියෝ අපිව මරාගෙන කන්නට පැන්නාහ. මහින්ද තරම් විශ්වාස කටයුතු සහ ඇදහිය යුතු කෙනෙක් උන්ට නොසිටියේය.ඒකාලේ අපේ ගෙදර ටීවී එකේ itn news කියලා එකක් තිබුනේ නැතිය. ජනවාරි 8න් පසු යහපාලනය උදාවිය. වැඩේ කියන්නේ එදා සිට අපේ ගෙදර පෙනුනේ itn news විතරක් වීමය. එමෙන්ම එදායින් පසු මට වැරදිලාවත් අපේ ගෙදරදී මෙත්පල් උන්නැහේව විවේචනය කළ නොහැකිවිය. එසේ විවේචනය කල මොහොතවල මගේ හිස ගසා දැමීමට ඔන්න මෙන්න විය. මා ඡන්දය දුන් එකා ගැන අහිතකින් කතා කිරීම හෙන පාප කර්මයක් මෙන් සීන් එකක් විය. ඒ තරමට අපේ ගෙදර වැඩිහිටි ගහනයට මෙත්පල් උන්නැහේගේ කෙරුවාවන් විශ්වාස විය. අවංක විය. ඒවා විවේචනය කල මා නරුමයෙකු විය. මීට සති කිහිපයකට කලින් මෙත්පාල කල විකාරරූපී අගමැති සෙල්ලමෙන් පසු අපේ ගෙදර වැඩිහිටියන්ට සත්‍ය පසක් විය. එදා ඉඳන් ආයෙත් අපේ ටීවී එකේ itn news අහුවෙනේ නැතිය.

විහිලුවෙන් තහලුවෙන් මට කියන්න්ට ඇත්තේ මේ පරම්පරාවන් දෙක අතර වෙනසය. අපේ තාත්තලාගේ හෙවත් මෙරට වැඩිහිටි පරම්පරාවන් යනු කැපුවත් කොල කැපුවත් නිල් දේශපාලන උරුමය කරපින්නාගත් පරම්පරාවයි. ඒ ජන කොටසට අයිති වන්නවුන්ට තම දේශපාලන පක්ෂය සහ නායකත්වයේ කියුම් කෙරුම් දේවභාෂිතයක් හා සමානය. ඒ පරම්පරාවන් ඒ වෙනුවෙන් නැහුනේය, ගහගත්තේය, මරාගත්තේය. එනම් ඒ දේශපාලන විශ්වාසය පොළවට දැනෙන තරමින් ක්‍රියාත්මක විය. ඒ අදික විශ්වාසය ඔවුන්ව මෝහය කරා එදත් අදත් දක්කවන්නේය.

එතකොට අපි කවුද ?. අපි යනු අපේ තාත්තලාගේ පරම්පරාවෙන් පසු හිස් තැනක් වූ පරපුරෙන් පසු බිහිවූ පරම්පරාවයි. අපි දෙගොල්ලන් මැද ඇත්තේ බොහෝ දුරට විනාශවගිය පරම්පරාවක ඉතුරු බිතුරුය. උතුරේදීත් දකුණේදීත් දෙකේදීම ඒ මැද පරම්පරාවේ සවිබල කණු අති බහුතරයක් වැනසී ගියේය.ඒ වැනසුමට පසු දලු ලා වැඩුනු පරපුර මෙරට තරුණ පරපුරය. අපි අපේ වැඩිහිටියන්ගේ පූර්ණ ප්‍රතිපක්ශයය. අපිට ඔවුන්මෙන් කරපින්නාගෙන යාමට දේශපාලන දේවභාශිතයක් නැත. අපේ දේශපාලන විශ්වාසය යනු කලකිරීම, අවිශ්වාසය සහ හාස්‍යයෙන් පිරුණු කතන්දර ගොඩකි. ඒ නිසා අපිව කපා බලා කොල නිල් රතු සෙවීම උගහටය. මේ ගතවන කාලයේ හැටියට එසේ වීම දාහෙන් සම්පතකි. මෙත්පාල ලොක්කාගේ අගමැති විගඩම මීට දශක දෙකකට පෙර වූවානම් එය කරට ගන්නා තරුණ පරම්පරාව මේ වෙද්දී 20ක් 30ක් වලපල්ලට යවලාය. දේපොල වතුපිටි ගිනි තියලාය. නමුත් අපේ පරම්පරාව එසේ නොවේ. අපිට මුන් සියල්ල අවිශ්වාසය. කොටින්ම අපේ මනාපය ලබාදුන් එකාව පවා අපිට අවිශ්වාස. එනිසා උන්ගේ වියවුල් වෙනුවෙන් අත දමන්න්ට අපි පෙලඹෙන්නේ නැත. ගතවෙමින් ඇති විකාර සහගත මොහොත ගැන සිතද්දී නම් එය  වාසනාවකි.

නමුත් එහි ගැටලුවක් ඇත්තේය. දේශපාලනය යනු සාමූහික උත්සාහයන් සමූහයක් භූමියේ ක්‍රියාතමක වීමකි. මේ පවතිනා අවිශ්වාසයේ යුගය තුල තරුණයන්ගේ දේශපාලනය, භූමියෙන් විතැන්වී සයිබරය තුල කරණම් ගසන්නේය. භූමිය මත සිදුවිය යුතු යථාර්ථවාදී ක්‍රියාවලිය සයිබරයේ වූ virtual අවකාශයක හිරවීම යනු අබග්ගයකි. තවදුරටත් අපි විශ්වාස කරන හෝ නියෝජනය නොකරන දේශපාලනයක් අප අවට පැවතීම සුබ ලකුණක් නොවේ. මේ මොහොතේ පුරවැසියන් ලෙස අපි පල කරනා අදහස් යනු අපි සැබවින්ම අදහන හෝ නියෝජනය නොකරන හැඟුම් හෙවත් සයිබරයේ එහා මෙහා share වන තත්‍යසමාන වචන ගොන්නකි. අපි ඒවාට වග කියන්නේ නැත. ඒවා හුදෙක් likes , comments තකාවන අන්තර්ජාල ක්‍රියාකාරකම් කිහිපයකි.හෙට දවසේ මගේ දේශපාලන නියෝජනය හෝ අදහස්, අද දින මා නියෝජනය නොකල ඒවා වීම යනු ඒවා පිළිබඳ වගකීමක් මට නැති වීමයි. නැතිවීයන වගකීම සහ අනන්‍යතාවක් නොමැති දේශපාලන හැසිරීම් යනු දේශපාලන භූමිය නිසරු බවට පත් කරන එක්තරා පිලිලයක් වන්නේය. එම නිසරු බව නිසා නිරුදක කතරක් වන දේශපාලන භූමිය තුල අපි ඔටුවන් සේ එහා මෙහා ඇවිදින්නෙමු. වැඩිහිටියන්ගේ පරම්පරාවේ අධි විශ්වාසීය මෝහයෙන් පසු උදාවෙමින් ඇත්තේ තරුණයන්ගේ දේශපාලන හිස් බවේ මොහොතයි.